Με συνοδεία τον αχό απ’ τα πνευστά και τις τρομπέτες
Με μουσικές άφοβες, κεραυνόλουστες
Διάβαιναν σαν άυλος στρατός φαντασμάτων
Πανώριοι
Πιότερο ιδέες παρά άνθρωποι
Άνδρες αρχέγονοι και γυναίκες με γλαυκά μάτια
Έφιπποι φύλακες λησμονημένων μεθορίων
με πολυκαιρισμένα τ’ άρματα.
Ολοζώντανες μνήμες
Και το ποτάμι του ήχου ολοένα και δυνάμωνε
Ο χρόνος μια σπαθιά καταμεσής του σκότους
κι οι μελωδίες να φωτίζουν μ’ ήλεκτρο τη νύχτα
Ηχητικό σέλας πάνω απ’ την πόλη
Κι ενώ ο αχός πλησίαζε γκρεμίζοντας τα τείχη
Γυναίκες πεθαμένες από χρόνια
σέρναν τον ουράνιο χορό
Με τους έκπτωτους άρχοντες αυτόχειρες
κρεμασμένους ανάποδα
Βύρσες στ’ αραχνιασμένα εργαστήρια της ιστορίας

Μόνο μακριά απ’ το Εγώ η γαλήνη
Νοιάσου τον κόσμο για να απελευθερωθείς
Με πράξη σιωπηλή σπάσε τα δεσμά
Δώσε τα πάντα κι ο εαυτός σου πολλαπλός θα σε βρεί
Άδειασε και χάρισε και θυσία γίνε.
Χίλια πρόσωπα θάβουν το προσωπείο
Αν είσαι σ ’ ένα μέρος αγγίζεις το πουθενά
Μείνε παντού ορθάνοιχτος· Χίλια μάτια, εκατό καρδιές.

Φασματική σκιερή αφαίρεση
η παλαίφατη διαμάχη σου με τον κόσμο
Εκών άκων
Τον κόσμο δεν τον μάχεσαι
Σε περιέχει.
Δεν θα σου δωθεί όμως εύκολα
Τί έχασες, τί απέκτησες σε περασμένες εποχές;
Ακόμα και το σώμα σου δε σου ανήκει
χωρίς τη γνώση του
Ακούσιοι οι χτύποι του
ανεύρετοι τόποι μέσα σου.
Κρυμμένοι οι παλιοί στοχαστές
Μισός ο λόγος τους
Για να στεριώσει η σκέψη αιώνες απαιτούνται.
Πόσα και πόσα χρόνια πορεύτηκε μόνο του το «Ἕν πάντα»;
Πρωτοπορία σημαίνει θάψιμο στο χρόνο
Θάψιμο στα άλαλα χείλη των ασεβών.
Σοφίστηκες το σκοτωμό απ’το σκοτάδι
Δεν υπήρξε ποτέ σκοτάδι
ἱερὸν κνέφας – ἱερὸν ἦμαρ
Υπό το φώς του ήλιου ο σκοτωμός σου

Κάτω απ’τον ξαστερωμένο ουρανό
Ανέφελος.
Παρελθόν χρωματισμένο μόνο από συναισθήματα
Τα σχόλια υποκατέστησαν το στοχασμό
Εκφράσου απλά και με σαφήνεια
Ζήσε απλά και με σαφήνεια
Ο άνθρωπος απέναντι στο λόγο που δίνει
Αυτό θα πεί ειλικρίνεια
ἀΐδιος
Μη γίνεσαι δεσμώτης του στόχου του ζῆν
Για να υπάρξεις αληθινά
Πράξε σαν ποτέ να μην έχεις υπάρξει
Χωρίς ταύτιση στο δρόμο της αιώνιας επιστροφής
κοσμογονία η απλή σου πράξη
κι ο αδιαίρετος χρόνος αιώνια παροντικότητα.
Δεν είσαι εδώ για σένα
Δεν είσαι εδώ μόνο για σένα
Είσαι εδώ για όλα εκτός από σένα.
Για να υπάρξει το Είναι στη Ολότητά του
εκμηδένισε το είναι σου.
Τον κόσμο δεν τον μάχεσαι
Τον περιέχεις.
Χιλιάδες γυρίσματα στην πλήμνη του χρόνου
αυτό δεν κάνουν οι άνθρωποι;
Τα καταφέρνουν.

Στης διάρκειας το δρόμο
το φως δεν είναι το αντίθετο του σκότους
Όταν το πάνω και το κάτω ίδια φαντάζουν
Γύρεψε την αντίθετη ατραπό
Έξω από δρόμους
μακριά από βήματα κι ανάσες
Ενάντια ακόμα και στους χτύπους της καρδιάς
Άχθος και φυλακή η νομοτέλεια
Είθε η βαρύτητα να σε ωθεί πάντοτε προς τα πάνω
Εύθραυστη σαπουνόφουσκα ο κόσμος
τρεμόσβημα ολογράμματος
πάνω από γέφυρα αρχαία
που τη δαμάζει δυο φορές το ίδιο το ποτάμι
Ο ρέων χρονοπόταμος που όλα τα ορίζει
Βρύα που τ’ άστρα ονειρεύονται
και ψάρια-άνακτες γνέθουν την εύθραυστη μοίρα του κόσμου
Σιωπηλή ρίζα υπομονής
Μειδίαμα σοφίας και απαξίωση
για όσους χάντρες ανταλλάσσουν στα εμπόρια
Βάζουν στο ζύγι τη ζωή
και για αντίβαρο ένα γεύμα, ένας καφές
κι η «ελευθερία» να περπατάς στο δρόμο
Όμοιος με τους Είλωτες μετά τη Σφακτηρία
που τους γυρόφερναν στους ώμους τους
με αίνους και τραγούδια
τα ίδια τα στοιχειά
που λίγο αργότερα, κρυφά
μαύρο σκοτάδι τους φιλέψανε.