^{Ο    Β Ο Σ Κ Ο Σ}

Μέσα στην ώρα τη γλυκιά τη κοσμαγαπημένη
π’ απλώνει η χρυσαυγή πτερά, στη πλάση μεθυσμένη·
με γλύκα παίζει ο βοσκός και πόνο τη φλογέρα
κι αντιλαλούνε τα βουνά κι οι ράχες πέρα πέρα
η πλάσις σαν αμίλητη, βωβή και κοιμισμένη
με πόνο ακούει του βοσκού τη πένθιμη λαλιά
με τρόμ’ αρχίζει να ξυπνά τ’ αηδόνια η καημένη
για νά βρει στο τραγούδι των γλυκιά παρηγοριά.