Καμωματού Καλλιδρομίου. Δέσποινα Δερβενίων. Άχραντη Αραχώβης. Μορφονιά Μαυρομιχάλη. Συν τα βιβλία του Ντεμπόρ (1) Stratégie και (2) Poésie. Επίσης, ο Αγκάμπεν ως βούληση, ως παράσταση και ως Φίλιππος στο Κατά Ματθαίον του Παζολίνι. Κι ακόμα, νεοανανεωμένο ξεμυάλισμα με τον Μποντριγιάρ και τη Διαφάνεια του Κακού. Plus, νεοανανεωμένο ξεμυάλισμα με τον Ρολάν Μπαρτ και τα Αποσπάσματα ενός Ερωτικού Λόγου. Να μην παραλείψει να σημειώσει/καταγράψει το νεοανανεωμένο ξεμυάλισμα με τη μουσική (και δη με το The Protecting Veil) του σερ Τζον Τάβενερ, καθώς και με τη μουσική (και δη το The Awakening) του Χρήστου Χατζή. Να συμπεριλάβει στα νεοανανεωμένα ξεμυαλίσματα και το νεοανανεωμένο ξεμυάλισμα με την Αισθητική της Σιωπής της Σούζαν Σόνταγκ που είχε τη χαρά, την ωριμότητα (ποιος; αυτός; ο Οδυσσέας Γεωργίου; ωριμότητα; χαχαχαχαχαχα!!!) να αποκτήσει και να διαβάσει ήδη τον Σεπτέμβριο του 1980 όπως σημειώνεται στο κόκκινο αντίτυπό του — μετάφραση: Νανά Ησαΐα, εκδόσεις: Τραμ. Περαιτέρω, επισυμβαίνει νεοανανεωμένο ξεμυάλισμα διαρκείας με ένα εκτόπλασμα που λαμβάνει ολοένα και περισσότερα οστά και ολοένα και περισσότερη σάρκα (και τι σάρκα!). Ο Γεωργίου μειδιά, ανάβει τσιγάρο, μειδιά εκ νέου, μειδιούν και τα μάτια του, βάζει πλώρη για Au Revoir και για Μαυρομιχάλη. Η ζωή και η λιακάδα (μια μύχια λιακάδα, ασφαλώς) μειδιούν στον Γεωργίου. «Η ζωή δεν έχει πώμα».

Συλλαμβάνει στρατηγικές στιβαρές. Σε κατάσταση νηφαλίου μέθης (χαίρε, ω Συμεών Γρηγοριάτη, χαίρε!) ο πολύτροπος Οδυσσέας Γεωργίου καταστρώνει σχέδια ενάντια στην ψευδοεορταστική κατάθλιψη Χριστουγγένων / Πρωτοχρονιάς /Φώτων, ήδη από τις αρχές Νοεμβρίου, διότι έχει τον νου του. Ανθίσταται θέτοντας σε κατεπείγουσα εφαρμογή μια διαλεκτική κραιπάλης/αποχής, όπου δύο μερόνυχτα κατανάλωσης ισχυρών δόσεων ουίσκι, μπράντι, τσίπουρου και βότκας εναλλάσσονται με τρία μερόνυχτα απόλυτης εγκράτειας, συνδυασμένης με τόνωση μυαλού και αισθήσεων μέσω τζίνσενγκ, τζίνκο μπιλόμπα, σπιρουλίνας. Ακολουθεί επίσης μια θρυλική, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, Δίαιτα Τορνέ, πάει να πει πρόγευμα: ρύζι, δεκατιανό: ρύζι, μεσημεριανό: ρύζι, και βραδινό: ρύζι. Επίσης: συστηματικό σκάλισμα και μεθοδική ανακατάταξη της βιβλιοθήκης, σχεδιασμός εκ νέου του βιβλίου που ετοιμάζει πυρετωδώς για τους Βίτσγκενσταϊν / Μπένγιαμιν / Ντεμπόρ ως προπομπών του 21ου αιώνα. Συν (για διάλειμμα και ανάπαυλα): επινόηση διαφόρων ιλαρών περφόρμανς — ένας τύπος χοροπηδάει σ᾽ ένα τραμπολίνο ουρλιάζοντας με φαλσταφικά γέλια ενώ δίπλα του μια γιγαντοοθόνη παίζει σκηνές από την παιδική και εφηβική ηλικία του Γεωργίου, φωτογραφίες από τον συλλογικό έκκεντρο και έκρυθμο βίο της Παλιοπαρέας, και ούτω καθεξής, ενώ μια κατασκευή με σωλήνες νέον αναβοσβήνει λέγοντας «Ό,τι Θυμάμαι Χαίρομαι». Ο Γεωργίου μειδιά, ανάβει τσιγάρο, μειδιά εκ νέου, μειδιούν και τα μάτια του, βάζει πλώρη για Au Revoir και για Μαυρομιχάλη. Η ζωή και η λιακάδα (μια μύχια λιακάδα, ασφαλώς) μειδιούν στον Γεωργίου. «Η ζωή δεν έχει πώμα».

Καμωματού Καλλιδρομίου. Δέσποινα Δερβενίων. Άχραντη Αραχώβης. Μορφονιά Μαυρομιχάλη. Ξέρει από οδούς και αγυιάς, από σοκάκια και αλέες, από λεωφόρους και χωματόδρομους, από καλντερίμια και ασφάλτους, ο Οδυσσέας (πολλῶν δ’ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω). Ξέρει από φλανερί και περιπλάνηση, ξέρει από dérive. Ο Μητσάκης λανσάρει, στον Αυτόχειρα των Αθηνών, το ρήμα «φλανάρω». Ο Γεωργίου λανσάρει, στα Συλλαλητήρια στο Δωμάτιό μου, το ρήμα ῾῾ντεριβάρω᾽᾽. Ο Φιλόσοφος Φλανέρ γράφει και εκδίδει τη Λεωφόρο ΝΑΤΟ στην Κίχλη. Ο Σκόρπιος Σκηνοθέτης δημιουργεί το αστικό γουέστερν Θάνατος στην Πλατεία Κάνιγγος, μεταφέροντας στο σελιλόιντ ποιήματα του αείμνηστου φίλου μας, του Τάσου Δενέγρη. ῾῾Η ευτυχία είναι μια καινούργια ιδέα στην Ευρώπη᾽᾽, διατεινόταν (κάπως αιματηρά, είναι η αλήθεια) ο Σαιν Ζυστ. Ο Γεωργίου μειδιά, ανάβει τσιγάρο, μειδιά εκ νέου, μειδιούν και τα μάτια του, βάζει πλώρη για Au Revoir και για Μαυρομιχάλη. Η ζωή και η λιακάδα (μια μύχια λιακάδα, ασφαλώς) μειδιούν στον Γεωργίου. «Η ζωή δεν έχει πώμα».

Συλλαμβάνει στρατηγικές στιβαρές. Έξοδος για προμήθειες (τυριά, αλλαντικά, ρύζι / ρύζι / ρύζι, τσάι, καφές, τσιγάρα, χαρτικά, βιβλία, άνθη/φυτά), εγκλεισμός στο Νέο Άλαμουτ, το απόρθητο οχυρό της Κυψέλης, και στο Κουκλόσπιτο Κονάκι, το απόρθητο οχυρό των Εξαρχείων. Δύο απόρθητα οχυρά είναι καλύτερα από ένα απόρθητο οχυρό, όπως θα έλεγε και ο ντανταϊστής Κουρτ Σβίττερς. Έξοδος για προμήθειες: μολύβια Palomino, ξύστρα Dux γερμανικής κατασκευής, δύο τετράδια με ένα εκπληκτικό σχέδιο μιας κουκουβάγιας στο εξώφυλλο («το σούρουπο, την ώρα που πετάει το πουλί της Θεάς Αθηνάς, η γλαύκα – το αγαπημένο μοτίβο του Χέγκελ, του αγαπημένου φιλοσόφου του Ντεμπόρ», διαβάζει δυνατά ο Γεωργίου, και ανάβει ακόμα ένα τσιγάρο), τσάι από τον Δρόμο του Τσαγιού, γκαραντί, αλλαντικά και τυριά από τον έξοχο κύριο Αγορογιάννη, μια λεμονιά & μια ελιά & πάμπολλα κόκκινα τριαντάφυλλα από τον μπλουζίστα ανθοπώλη της Φωκίωνος Νέγρη, τον λαμπρό ψηλολέλεκα Στέφανο (ενώ προβάλλεται στην οθόνη του νου του Γεωργίου η σκηνή από τον Λένυ τον Βρομόστομο, όπου ο Ντάστιν Χόφμαν κατακλύζει το δωμάτιο της Βαλερί Περέν με λουλούδια), μπαταρίες, εμπεριστατωμένη ενημέρωση της κάβας του Νέου Άλαμουτ, βιβλία από το Bookpaths και τον Ναυτίλο (ανάμεσά τους: Publishing Manifestos του Michalis Pichler, Debord / Time & Spectacle του Tom Bunyard, The William H. Gass Reader, Κείμενα / 1934-1940 του Μπένγιαμιν, Οι Δυνατότητες της Ελευθερίας του Γιώργου Σαγκριώτη, Αν του Γιώργου Μανιάτη). Κι ακόμα: καινούργιο ψαλίδι από τα Paraphernalia, διότι, όπως επέμενε ο Μπάροουζ, πλην της γραφομηχανής απαραίτητα εργαλεία του συγγραφέα είναι το μαγνητόφωνο, το σελοτέιπ και το ψαλίδι. Ο Γεωργίου μειδιά, ανάβει τσιγάρο, μειδιά εκ νέου, μειδιούν και τα μάτια του, βάζει πλώρη για Au Revoir και για Μαυρομιχάλη. Η ζωή και η λιακάδα (μια μύχια λιακάδα, ασφαλώς) μειδιούν στον Γεωργίου. «Η ζωή δεν έχει πώμα».

Καμωματού Καλλιδρομίου. Δέσποινα Δερβενίων. Άχραντη Αραχώβης. Μορφονιά Μαυρομιχάλη. Ταβέρνες, κινηματογράφοι, βιβλιοπωλεία, εκδοτικοί οίκοι, περιπλανήσεις ως το ξημέρωμα, αντικαταθλιπτική στρατηγική, η Λεγεώνα των Φίλων, Πειναλέων, Ιδεοδρόμιο, Gutenberg, Φαρφουλάς, Πανελλήνιον, Λέοναρντ Κοέν, Νικ Κέιβ, Θάνος Μικρούτσικος, φλανερί, ξανά και ξανά, το ρήμα «φλανάρω», το ρήμα «ντεριβάρω», η λέξη «ίασις», ο βίος ως κήπος, ο βίος ως κοινωνική κινητικότητα, ως βίος ως η εκάστοτε κουζίνα, ο βίος ως κοκτέιλ από χαρτί / βινύλιο / σελιλόιντ, η διαλεκτική Λαβύρινθος/Σκακιέρα, το άνθος εντελβάις, η Polaroid του πατέρα, ο πατέρας ως το 80% της μπάνκας, ο μακαρίτης Χρήστος Λεττονός στο Εναλλάξ (Μαυρομιχάλη 139), η φράση του νεαρού Ντεμπόρ από επιστολή στον Άσγκερ Γιορν, την 1η Σεπτεμβρίου του 1957, “il faut créer tout de suite une nouvelle légende à notre propos’’) που είναι πανομοιότυπη/μετεστραμμένη η φράση του νεαρού Χέγκελ, από ένα κείμενο του 1796, «μας χρειάζεται μια νέα μυθολογία» [müssen eine neue Mythologie haben], η φράση «Ό,τι χρώμα κι αν έχουν τα μάτια μας, το βλέμμα μας είναι πάντα γαλάζιο». Ο Γεωργίου μειδιά, ανάβει τσιγάρο, μειδιά εκ νέου, μειδιούν και τα μάτια του, βάζει πλώρη για Au Revoir και για Μαυρομιχάλη. Η ζωή και η λιακάδα (μια μύχια λιακάδα, ασφαλώς) μειδιούν στον Γεωργίου. «Η ζωή δεν έχει πώμα».

[ Συνεχίζεται εις το επόμενον ]