Φωτογραφίζοντας λοιπόν, προσπάθησα να συλλάβω «το ύφος μιας μέρας» (όπως θα έγραφε ο Σεφέρης), αλλά κι ενός δρόμου. Από τις 150 περίπου φωτογραφίες που τράβηξα τότε, έχω εδώ 20 +1, που νομίζω ότι αποτυπώνουν το ζητούμενο ύφος και υποτυπώνουν πολύ περισσότερα. Έτσι, δημόσια έργα, μαγαζιά, γκραφίτιζ, αρχιτεκτονικά στοιχεία, άνθρωποι σε κίνηση, πάρκινγκ, αφίσες, ταμπέλες κλπ, συνθέτουν ένα «μωσαϊκό» που ποτέ πια δε θα είναι ακριβώς το ίδιο.
Γιατί ναι, τα κτήρια θα διατηρηθούν κάπως περισσότερο μα οι άνθρωποι θα κινηθούν, τα εμπορεύματα θα εκτεθούν αλλιώς, τα γκραφίτιζ θ΄ αντικατασταθούν, καινούργια μαγαζιά θα πάρουν τη θέση των παλιών, οι ταμπέλες θα κατέβουν, τα μηχανάκια θα παρκάρουν αλλού, τα έργα θα τελειώσουν. Μάλιστα αρκετά απ΄ αυτά έχουνε ήδη συντελεστεί, αφού τώρα έχουμε άνοιξη του ΄20. Αλλά τούτο το εφήμερο φωτοπερπάτημα θα μείνει, ίσως, να θυμίζει μια ελάχιστη «φέτα χρόνου» στη ζωής αυτής της πόλης.

Η σειρά των φωτογραφιών παρακολουθεί το κατηφόρισμά μου.