Aραχνοΰφαντες εικόνες και ιδέες
π’ αδημονούν να μας αγγίξουν
δεν συνιστούν σωστή πάντα δουλειά.
Γι’ αυτό θα καταλήξω στο συμπέρασμα
για κείνο τον Θεό: με τη θυσία του γιου του,
έμπρακτα ζήτησε συγγνώμη για την έξωση
των πρώιμων ενοίκων της Παράδεισος.

Αλλά και ο γιος του, που έπλυνε υστερότερα
των ακολούθων του τα πόδια, το έκανε, υποθέτω,
γιατί τους πήρε όλους στο λαιμό του.

Κι αν θες την άποψή μου, τούτο μαρτυρεί
ότι κακώς, πολύ κακώς ο Πάπας
της Ρώμης εξοργίστηκε στο μέσο της Πλατείας
με μια κοινή πιστή, που στην παραφορά της
κράτησε λίγο πιο πολύ το ένδυμά του,
αγνά προφυλακίζοντας το πνεύμα του.

Και την αγριοκοίταξε και στο θυμό του
της βάρεσε το χέρι, ν’ απαγκιστρωθεί.
Κι ως προχωρούσε κι έβρισκε το μαλακό
στο πρόσωπό του βλέμμα, τη γλυκάδα
που ήρμοζε στη θέση του και στην πορπατησιά του,
ένιωσε πόσο ανθρώπινος κι αδύναμος
υπήρξε και ο δικός του εργοδότης.

«Αν πρέπει», πρόσθεσε με στέρφα λογική
στο κήρυγμά του αργότερα,
«κάτι ν’ αντλήσουμε κι απ’ τη γυναίκα,
π’ αιμορροούσε στην αυλή μας στάζοντας
αγάπη κι έρωτα in tremendous, ε, καλύτερα
να περιπέσουμε κι εμείς σε κάνα λάθος,
να θυμηθούμε το φρικτό κι απάνθρωπο της έλευσης
του μυστηρίου, ως ένδειξη συγγνώμης».