Εμάνιαζε μαζί μου ανήμπορος ο χρόνος
σαν του μιλούσα για στιγμές-αιώνες
κι αφάνιζα τις φυλακές που έκλεινε τον κόσμο

Λυσσομανούσε ο έρμος
σαν του φανέρωνα πως ένας αιώνας της ζωής μου
μια στιγμή
και μια στιγμή μου φορτωμένη σημασίες
ένας αιώνας

Στιγμή
που θα μπορούσε από στιγμή σε στιγμή να εκραγεί
Αιώνας
που χανόταν στην απειροστή δίνη αιώνων

Άλλωστε
έτσι χώρεσα ολόκληρη ζωή σε ένα ποίημα
έτσι αφάνισα χρόνο και τόπο κατά βούληση
έτσι ταξίδεψα γοργά στων ποιητών τη χώρα
φυγόχρονος διαλυτής χίμαιρας κι αυταπάτης
αυτές που δίχως χρόνο δεν υπάρχουν

Κι έπειτα
με στήριξαν στιγμιαία μεγαλειώδη τα γιατί
επιζητώντας διαιώνιες απαντήσεις
σαν όνειρο παιδικών στιγμών που επιστρέφει αλώβητο
ως συνοδός μιας ατελεύτητης επιστροφής
αυτής που τάχτηκαν του κόσμου οι γενναίοι
στους αιώνες

Απολαύστε όσο είναι καιρός
την κατανάλωση, την απληστία
στις απρόσωπες οικονομίες της αγοράς
με μόνους ρυθμιστές (ζωής)
την προσφορά, τη ζήτηση
Μα κάποτε θα έρθει η ώρα
με προσφορά ελάχιστη
και ζήτηση μεγάλη
Κι όταν οι όμιλοι εταιρειών γίνουν μονάχα ένας
θα εκλιπαρείτε
για μια σταγόνα λάδι, μια ελιά κι ένα καρβέλι
Τότε, θα είναι πραγματικά πολύ αργά