Οι λέξεις που ορίζουν, οι ίδιες λέξεις αναιρούν· κι είναι το νόημα μια μεταβατική διάσταση που περιέχει το ένα και το τρία ακέραια και συμμιγή. Κι είναι το νόημα μια σπουδή από τουλίπες σε κρυσταλλικό ανθόχωμα.
Οι λέξεις όταν σχίζονται γεννούν τσουκνίδες, υδράγκαθα και ρόζους χιονιού. Κι από τις γέννες όλα τα δάκρυα διηθούνται στη λέμφο ενός ποιήματος και στους νεφρούς του.
Οι λέξεις υπήρξαν: πορθμεία ρευστών, αντηχήσεις της ύπαρξης και μηχανολογικές μελέτες ηλεκτροδότησης έλεγχου συσκευών. Φθορά· μα και πλακούντες κι έξυπνα βλαστοκύτταρα. Και κάποιες νύχτες ιν βίτρο συνεύρεσης με βουλγάρικα αυγά. Κι ένα σκυλάδικο δίχως σκύλους γεμάτο λεμόνια, και χλωρίνη σπέρματος.
Οι λέξεις που έγραψα κι οι λέξεις που πίνω, διακρίνονται. Οι μεν απ' το αίμα τους, οι δε από τους ατμούς. Και των βρεφών το ψεύδισμα αυτό είναι: ένα αιμορραγικό μεθύσι με γάλα μητρικό. Και κάθε γουλιά είναι ένα ακόμη ποίημα.

Ίχνος της Πέλλας, θρακιάς των σκλάβων και η Εντίρνε της εκκεντρικής τυφλότητας. Το ρόλο της έπαιξε η ομίχλη. Και το στήθος σου (που ανεβοκατέβαινε) ερυθρόστηθε πετρίτη.
Ίχνος του Πλόβντιβ κι η διεθνής του Δημητρόφ. Φιλιππούπολη - Βάρνα σε επτά ώρες κι ένα τέταρτο και το χοντρό παιδί που πηδούσε να καρφώσει.
Ίχνος της πέτρας στην αρχαία μνήμη που είναι ένα κοιμητήριο ηδονής· το νεκροκρέβατο του ενεστώτα
χρόνου. Η Σόφια που ανασύρθηκε απ' τα χιόνια της· χελώνα της στιγμής, λαγός της εντοπιότητας.
Ίχνος της Ρίλας στο λασπωμένο ποτάμι, τα νούφαρα αρπάζονταν με τα δόντια απ' τις γάμπες. Οι καλόγεροι που καλλιγραφούσαν. Μια τρυγόνα φάντασμα που έψαχνε τα ορφανά της. Τοκ Τοκ σε βρήκα γέροντα. Τοκ Τοκ πανσέληνος.
Ίχνος της ηγουμένης Ίλια. Πώς πεθαίνουν τα κεράσια στο χιονιά. Το πορφυρό κωδωνοστάσιο της κοιλιάς της. Πώς έσβηνε το ίχνος στη σάρκα της· το γαλανό σιφόνι των χυμών της.
Ίχνος των μαθητευόμενων. Τα παραπαίδια από κέδρο και η σύγχυση με τους αγγέλους. Τα λευκά μάτια των οδηγών και των ανιχνευτών· οι αιχμές απ' τις γραφίδες στο κατά Μάρκον.

Βαφτίζεται το Πέλαγο που σιώπησε όταν έπρεπε μα φλυαρούσε όταν δεν έπρεπε. Κι αν είχε ήχους θα ήταν Όρκα, θα ήταν ρευστό μεν, αιθέριο δε. Κι όλα τα ονόματα, όλοι οι προσδιορισμοί, εκ των κυμάτων θα βαφτίζονται επιθετικοί, ενώ θα σκίζονται μεταξύ τους για την ουσία. Όμως μόνον το πέλαγο θα βαφτίζεται ουσιαστικό. Και μερικές βάρκες με κύρια ονόματα: Μαριγώ, Χριστίνα, Παναγιά των Βράχων, Αϊνού, Μπαχάρ, Μπιγκίλ, Ντενίζ Οκσούν. Αυτές, και τα παιδιά τους.
Βαφτίζεται η Άνοιξη, δούλη του Θεού που διετέλεσε καθρέφτης, μαινάς κατακλυσμών και εγκατακρημνίσεων. Το νέφτι τη βάφτισε, διαλύτη χρωστικών· στο νέφτι βαφτίστηκε στην εξαχνωθείσα τερεβινθίνη. Οι ατμοί της σφαγιάστηκαν εκ νέου από τυφώνα τροπικών. Και το όνομα αυτής Πρωταληθής Εκ Βαθέων (Primavera De Profundis). Άνοιξη των γιασεμιών. Άνοιξη της λευκής γαρδένιας.
Βαφτίζεται η Διάρρηξη, δι’ εμβόλου αιχμηρού και σάρκινου όπως παρέλασε με δεμένα μάτια και κουκούλα, ένας κανάγιας των αιχμών, των σφαιρών και των λόφων. Και το όνομα αυτής Έρωτας. Κι ως έρωτας οφείλει να αγαπά ό,τι διαρρηγνύει, να το αγαπά ως εαυτόν, να το σέβεται και να το τιμά. Και να μην το κοιτάζει στο φύλο του για να αποφασίσει (παρά στα μάτια).

[ Από την ανέκδοτη συλλογή Κάτω Χώρες]