Εκ διαμέτρου αντίδοτος
στο γύρισμα του κύκλου
να σε δαγκώσει στον καρπό
ευθεία χάριν παιδιάς
με τρίγωνα καλάντων
τετράγωνα εκθετικά
μιας πόλης που δεν ανοίγει
που δεν αναλαμβάνει
ανάμεσα σε σχήματα χημειοθεραπείας
πασχίζεις να λύσεις τη δοτή
εξίσωση του θανάτου
εκεί που χ ο εαυτός
και ψ το είδωλό του
στη λίμνη μιας άπνοης ζωής
μη τριγυρνάς μες στο μυαλό
τις νύχτες με δυο αγνώστους
η εξίσωση δεν λύνεται
μονάχα εξισώνει
αυτόν που έχει το χαρτί
μ’ εκείνον που μπλοφάρει
τους άσσους στο μανίκι του
στο τέλος στον άσσο μένουν
κι ο ένας και ο άλλος
και μόνο αυτός που έπαιζε
με ανοιχτά χαρτιά
λύνοντας την εξίσωση
όχι ως προς αγνώστους
μα ως προς ό,τι έμοιαζε
οικείο και γνωστό
κερδίζει πίσω απ’ το κενό
την προσωπογραφία του
λυμένο αίνιγμά του
σαν μια ολόκληρη ζωή
να πόζαρε του θανάτου