^{————————————————}

^{ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΝΙ}

^{————————————————}

Επαρχιακός σταθμός υπεραστικών, κυλικείο, χειμώνας, συννεφιασμένη μέρα και μουντή, δέντρα με γυμνά κλαδιά, ψοφόκρυο. Ο Κύριος Νί ζητάει ζεστό φασκόμηλο, πίνει με μικρές κοφτές γουλιές, περιμένει το δρομολόγιο. Δίπλα του δύο ηλικιωμένοι, και οι δύο υπερήλικες με μουστάκι κάτασπρο, πλούσιο και τσιγγελωτό σαν του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα στα επίκαιρα εποχής. Εργατικοί; Συνταξιούχοι; Απόστρατοι; Ο Άλφα και ο Βήτα. Σηκώνουν τον γιακά από το παλτό τους, δείχνει ότι κρυώνουν.

Α΄:   Στο ξαναείπα κουφιοκεφαλάκια, ο ταραμάς δεν είναι άσπρος, είναι κόκκινος.
Β΄:   Όχι, άσπρος είναι ο ταραμάς.
Α΄:   Όχι, κόκκινος.
Β΄:   Ο άσπρος είναι ο αγνός, στον κόκκινο βάζουν χημικά, πόσες φορές θα το επαναλάβω;
Α΄:   Τα αυγά του ψαριού δεν είναι άσπρα, κύριε εξυπνάκια. Ξέρεις τι χρώμα έχουν τα αυγά του ψαριού; Τα ’χεις δει ποτέ; Κόκκινα.
Β΄:   Άσπρα είναι. Ο κόκκινος είναι ταραμάς βιομηχανοποιημένος. Τον  χρωματίζουνε με χημικά. Αυτά τα κόκκινα είναι υποπροϊόντα για τον κοσμάκη σαν κι εσένανε, το πόπολο.
Α΄:   Προχτές που βγήκα εγώ από το σπίτι μου ήταν μια μέρα καταπληκτική        
Β΄:   Τι μου θυμίζεις τώρα, εγώ είχα έναν συνάδελφο που πήρε σύνταξη από  την Κορέα. Ακούς ή κουφάθηκες εντελώς;
Α΄:   Ποιά Κορέα μου λες εσύ, ακούω και καλύτερα από σένα, εδώ στην Κύπρο ήταν όλοι έφεδροι.
Β΄:   Ήμασταν κι εμείς να πάμε, κι εμείς να πάμε σου λέω για Κύπρο αλλά τότε  ο Γρίβας... Τι να σου λέω, ότι και να σου λέω, και με πιάνει μια ανατριχάδα.        
Α΄:   Να σου πω κι εγώ μια διαφορά; Το στράτευμα εδώ από το στράτευμα στην Κύπρο; Πολύ σκληρά τούς είχανε τα φαντάρια. Πολύ σκληρά τούς  είχανε στο στρατόπεδο στη Χαλκίδα και σκουπίζανε. Όλη μέρα     σκουπίζανε, σκουπίζανε, σφουγγαρίζανε. Και σκοπιά; Δυο φορές σκοπιά, πρωί - βράδυ, όχι μία, δύο. Διπλοσκοπιές και γερμανικά νούμερα. Λοιπόν;
Β΄:   (Σηκώνεται όρθιος, απαγγέλλει:) Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι; / Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Α΄: (Ακολουθεί:) Μην είναι ο ήλιος της που χρυσολάμπει; / Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;      

Κος Νί: (Μπαίνει απρόσκλητος, απαγγέλει ρυθμικά, οι Α' και Β' μαζί του).

Όλα η πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα
και κάτι πού ’χουμε μες την καρδιά
και κράζει μέσα μας: Εμπρός Παιδιά!

Κος Νί (δείχνει με τον δείκτη του δεξιού:) Το λεωφορείο μας κύριοι, εμπρός μαρς, περάστε παρακαλώ...