Φέρε μου τον πόνο σου, αγάπη μου. Άπλωσέ
τον σαν εκλεκτά χαλιά, μεταξωτές κορδέλες,
ζεστά αυγά, κανέλα
και γαρίφαλα σε σακιά από λινάτσα. Δείξε μου

τη λεπτομέρεια, το περίτεχνο κέντημα
στον γιακά, μικρά φιλντισένια κουμπιά,
το στρίφωμα ραμμένο όπως σου μάθανε,
τρυπώντας με μια μόνο κλωστή, σχεδόν αόρατη.

Ξεκούμπωσέ τον σαν τα κοσμήματα, τον χρυσό
ακόμη καυτό απ’ το σώμα σου. Άδειασε
το καλάθι με τα σύκα σου. Χύσε το κρασί σου.

Αυτό το σκληρό ψήγμα πόνου, θα το ρούφαγα,
θα το λίκνιζα στη γλώσσα μου σαν τον γλιστερό
σπόρο του ροδιού. Θα το σήκωνα

απαλά, όπως ένα τεράστιο ζώο μπορεί
να βαστάει ένα μικρό στην κρυφή
σπηλιά του στόματος.

να αγαπάς τη ζωή, να την αγαπάς ακόμη
κι όταν δεν την αντέχει το στομάχι σου
και όταν όλα όσα αγάπησες
καταρρέουν σαν καμένο χαρτί στα χέρια σου,
ο λαιμός σου γεμάτος με τη λάσπη τους.
Όταν η θλίψη κουρνιάζει μέσα σου, η τροπική της ζέστη
πυκνώνει τον αέρα, βαριά σαν το νερό
πιο κατάλληλο για λέπια παρά για πνευμόνια·
όταν η θλίψη σε βαραίνει σαν την ίδια σου τη σάρκα
κι ακόμη περισσότερη, μια παχυσαρκία θλίψης,
σκέφτεσαι, Πώς να το αντέξει αυτό ένα σώμα;
Τότε κρατάς τη ζωή σαν πρόσωπο
ανάμεσα στις παλάμες σου, ένα απλό πρόσωπο,
δίχως γοητευτικό χαμόγελο, δίχως βιολετί μάτια,
και λες, ναι, θα σε δεχτώ
θα σε αγαπήσω, ξανά.