Κυριακές

Αυτά τα πρόσωπα που διασταυρώνονται
Τι να γυρεύουν περπατώντας
Στα πέτρινα τα πεζοδρόμια
Την ώρα που τα φώτα παρουσιάζουν όπλα.
Σφιγμένα μέσα στα δόντια τους
Πρόσωπα από σκόνη
Πρόσωπα από λάβδανο
Πρόσωπα δίχως όνομα
Τυφλά πρόσωπα που σεργιανίζετε
Πρόσωπα δίχως πρόσωπο
Πρόσωπα από χαρτοσακούλα.

^{( Σεπτέμβρης 1953 )}

Vitamin C

Νέα μορφή τα μάτια σου πολλαπλασιάζουν κρίνα
σώμα δεμένο με τη μοίρα μου
κορμί εναλλασσόμενο φρούτο
ανεμοδείχτης στην πράσινη στέγη μου
όλο μου το αίμα τ’ αφιερώνω στα χείλη σου
και τα δυο μου μπράτσα να κλείνουν
το μαλακό σου τοπίο
Τα όνειρά μου έχουν το ύψος της πυραμίδας
Κι ο αίθριος ουρανός είν’ ατελεύτητος.

^{(Φεβρουάριος 1954)}

Ζυρίχη

Ο ήλιος είναι άρρωστος και το ποτάμι ακίνητο
Γέροι με διάφανα κόκκαλα περπατούν στις πέτρινες γέφυρες
Η πόλη είν’ αδειανή και δεν υπάρχει κανείς να συλλαβίσει τ’ όνομά της.

^{(Απρίλιος 1956)}

Requiem για μια εκφωνήτρια της τηλεοράσεως

Kάτω από τη γνήσια πρόφαση του Έπους
την τραγική μάσκα σου
φανέρωσε Αντιγόνη

Δεν είναι ενθουσιασμός, γλαυκή θάλασσα
Έφηβος ήλιος εικόνες με πλατύ στέρνο
Δεν είναι θρίαμβος δεκαοχτώ χρονών
Εμβατήριο στο πέλαγος με ξέσκεπο κεφάλι.

Κι αν δεν μπορεί πια να γελάσει κανείς
Ακούγοντας ιστορίες ηλικιωμένων
Είναι γιατί υπολογίζουν
πως κι αυτοί θα γίνουν

Το φαιδρό τους πρόσωπο
Κορόιδεψε πικρά
Μικρή Αντιγόνη.

^{(Νοέμβρης 1959)}

Αναμνήσεις από τη σκοπιά

Όπως τότε
Ελπίδα η θάλασσα που γυάλιζε
Έξη χιλιάδες λόγχες.

Όπως τότε
Ο Χριστός στα πυρομαχικά
Κρύσταλλο η ατμόσφαιρα
Νύχτα
Κι ο ουρανός κοβόταν με μαχαίρι

^{(10 Οκτωβρίου 1966)}

– F –

Δήμιος δημαγωγός
ΑΓΩΓΟΣ κακός
Του υπαίθριου σαδισμού

Φως φωταγωγός
ΑΓΩΓΟΣ λανθάνων
Των ποικίλων εκπλήξεων

Πράξις πραξικόπημα
ΚΟΠΗ νομισμάτων
Αιτία διφορούμενων πτωμάτων

Λαός λαοθάλασσα
            ΘΑΛΑΣΣΑ πικροκυματούσα
Υπέρτατο έλεος.

_{[ Γράφτηκε στις 2.12.1970. Δημοσιεύτηκε το 1978 στη συλλογή Το αίμα του λύκου με τίτλο «Οι τύραννοι πρέπει να φοβούνται» ]}

Έξω απ’ το παράθυρό μου

Έξω απ’ το παράθυρό μου
σωρός μαζεύτηκε το χώμα
οι σκάλες γέμισαν σκουπίδια
υπόγειο το βασίλειό μου
κι η ερωμένη μου στο στρώμα
κατάκοιτη, τη ζώσαν φίδια.

Άνυδρη στέππα το μυαλό της
δυο μήνες περπατούσαν λύκοι
υπόγειο το βασίλειό της
άγχος η θάλασσα και φρίκη.

Κοιτάζω απ΄το παράθυρό μου
τις σκάλες και τον ουρανό
και τα σκουπίδια όπως σας είπα
κι αντί για θρόνο έχω σανό
και για τροφή μου έχω μια τρύπα.

Η τρέλα τσάκισε το πάθος
το πάθος που δεν έχει σβήσει
ξυπνήσανε πανάρχαια μίση
κι εμείς βουλιάζουμε σε βάθος.

Σε βάθος και πηχτό σκοτάδι
το πάθος έσπασε στα τρία
παγίδα τα ψυχιατρεία
και το μυαλό σου στο πηγάδι.

Πρέπει να βγούμε από το έλος
κι αν είναι κάποιος να επιζήσει
αυτή είσ΄εσύ που ΄χεις το βέλος
σα σύμβολο και έμβλημά σου·

τώρα πληρώνεις το έγκλημά σου
και το ασυγχώρητο το λάθος
να κρύβεις μές στην καρδιά σου
τόση ζωή και τόσο πάθος.

_{[ Γράφτηκε Μ. Τρίτη, 9.4.1974. Δημοσιεύτηκε το 1982 στη συλλογή Θειάφι και αποθέωση ]}

Παραινέσεις ενός παρανοϊκού ή Προσοχή στους ξένους πράκτορες

Ο ξένος είναι πάντα ξένος
μην το ξεχνάς
κι αυτόν
που σήμερα φιλία κιόλας κέρδισε
πουλώντας σου φρικτές κοινοτυπίες
για τον καιρό για το κρασί
την ομορφιά του τόπου
κράτησ’ τον στην απόσταση
μην πέφτεις στην παγίδα
όσο και αν σου φάνηκε
καλών προθέσεων, προσιτός
μην το ξεχνάς
στον χαρτοφύλακά του
μπορεί και να σου κουβαλά
μακέτα φυλακής μ’ ανεμιστήρες

_{[ Γράφτηκε στις 6.4.1976. Δημοσιεύτηκε το 1982 στη συλλογή Θειάφι και αποθέωση με τίτλο «Ἐξω απ᾽τα δόντια» ]}