4 Φεβρουαρίου

Τι όμορφη μέρα η σημερινή! Πώς να χωρέσω τη χαρά μου στις γαλάζιες γραμμές αυτού του τετραδίου! Στη θέση της καρδιάς μου υπάρχει μια κυψέλη. Στο στήθος μου βουίζουν ακατάπαυστα οι μέλισσες. Ο ήχος τους φτάνει μέχρι τ’ αφτιά και με τρελαίνει. Τόσο καιρό το αρνιόμουν. Μα εκείνες μέσα μου επέμεναν, σιγά σιγά έφτιαχναν το μέλι. Και ύστερα απ’ το χθεσινό του τηλεφώνημα δεν άντεξαν να είναι άλλο εγκλωβισμένες. Χτυπούν τον θώρακα μου με μανία. Θέλουν να βγουν και να πετάξουν. Και η αδημονία για τη συνάντηση κεντρί που τρυπά και με κεντάει. Πόσο θα ήθελα αυτές οι μικρές εργάτριες να μου δανείσουν τα φτερά τους. Να φτάσω γρηγορότερα κοντά του. Κρέμομαι από ένα αόρατο σύρμα. Η φωνή του στο τηλέφωνο δεν μου αρκεί. Με αγαπάει κι αυτός. Τώρα το ξέρω. 

15 Μαρτίου

Έπρεπε να αφήσω τις μέλισσες να με σκοτώσουν. Αλλά αυτές διάλεξαν απλά να εγκαταλείψουν το σώμα μου και να δώσουν αλλού το μέλι τους. Τώρα σαν άγρια λύκαινα παραμονεύω στο σκοτάδι, μήπως και τον συναντήσω. Στα πόδια μου φύτρωσαν μεγάλα και γαμψά νύχια. Γαντζώνονται στην κίτρινη ράχη της πανσελήνου. Δεν ξέρω αν φταίει που γεμίζει το φεγγάρι. Θέλω να θάψω στην αυλή του τα δόντια μου. Και όταν φυτρώσουν, μ’ αυτά να σκοτώσω τα παιδιά του. Και έπειτα να παλέψω. Να παλέψω μ’ εκείνη μέχρι τέλους. Θα έκανα τα πάντα για να βρίσκομαι κοντά του. 

28 Απριλίου

Ένα του νεύμα και ημερεύω. Δεν έχω νύχια πια. Ούτε αγριεύω όταν έρχεται το βράδυ. Όπου πηγαίνει, τον ακολουθώ. Όταν με μαλώνει, κατεβάζω τη μουσούδα μου και κλαίω. Γλείφω το πρόσωπό του, κάθε φορά που επιστρέφει σπίτι. Σαν το πιστό σκυλί έξω απ’ την πόρτα του με βρίσκει πάντα να τον καρτερώ. Δεν με αποδιώχνει. Χαϊδεύει τη γούνα μου και νιώθω ευτυχισμένη. Γαβγίζω και κουνάω την ουρά μου όλο χαρά. Μόνο ορισμένες νύχτες με ολόγιομο φεγγάρι αλυχτάω. Όταν η ζήλια ξυπνάει τη λύκαινα που μέσα μου κοιμίζω. Μα αντί γι’ αυτόν, ξεσκίζω τη σάρκα μου και κρύβομαι στο δάσος, μέχρι να ξαναγίνω το ήμερο ζώο που αγαπά.