[ ΟΙ ΔΡΑΣΤΕΣ ]

Άρις Γεωργίου: St Dominic’s Preview (Το γνωστό hit του Van Morrison): {γραμμές / μελάνη}
———————————
Γιώργος Χ. Παπαδόπουλος: Αντωνυμίες του ορατού {λέξεις / ερωτηματικά}
——————————
Σάκης Σερέφας: U. {ραψωδίες}
——————————

Αντωνυμίες του ορατού

ΠΕΡΤΣΙΝΙΑ

Επειδή, ως γνωστόν,
η βαρύτητα δεν αγαπάει το απροόπτο,
το μόνο κομμάτι της καθημερινής διαδρομής
μεταξύ υπαρκτού και ανύπαρκτου
για το οποίο δεν έχει να ανησυχεί
ο πραγματικός κόσμος,
είναι όταν ξεκολλάνε τα περτσίνια
που σε συγκρατούν επί σκηνής.

—————————————

U.

«Με λένε Κορίνα. Εσένα;».
Έτσι μου συστήθηκε στο πάρτι. Εμένα με λένε μύγα, απάντησε η ψυχή μου. Όπως όταν ταξιδεύεις με το αμάξι. Είναι χειμώνας, κλείνεις τα τζάμια, ξεκινάς, κι η μύγα μέσα. Μύγα του δρόμου. Χτυπιέται πάνω στα καθίσματα, στο καθρεφτάκι, στο καντράν. Πας πεντακόσια χιλιόμετρα παρακάτω, παρκάρεις, ανοίγεις την πόρτα να βγεις, βγαίνει κι η μύγα. Περιπλανιέται στον ξένο τόπο. Έτσι κύλησε και η σχέση μας με την Κορίνα. Ήμουν η μύγα της, μέχρι που φτάσαμε κάπου κι άνοιξε την πόρτα.

Και να ’μαι τώρα να πετώ στα ξένα ουράνια, πάνω από ταράτσες.

Αντωνυμίες του ορατού

ANAΠANTHTH

Την ευεξήγητη θεσμική προσήλωση
στα ίχνη των χειμώνων
που πέρασαν,
τη διαταράσσει ενίοτε
ένας ήχος αναπάντητης κλήσης
από το μέλλον.

—————————————

U.

Με ρωτάς τι είναι οι ψυχές, ε;

Ας πούμε, πας να κλείσεις την πόρτα του ψυγείου και δεν κλείνει. Ξανά και ξανά, τίποτα. Αναρωτιέσαι τι φταίει. Στριμώχνεις το τάπερ με την ψαρόσουπα πιο μέσα. Η πόρτα πάλι δεν κλείνει. Τη σακούλα με τα πορτοκάλια. Δεν κλείνει. Σπρώχνεις την πόρτα πολύ απαλά και κρυφοκοιτάς από τη μικρή φωτεινή σχισμή που απομένει ανοιχτή. Το βλέπεις τότε. Το μπουκάλι του κρασιού στο πλαϊνό ράφι ήταν. Έγερνε. Κι εμπόδιζε.
Ε, έτσι είναι και με την ψυχή σου. Άλλο νομίζεις πως φταίει που μάγκωσε ένα πρωί, κι άλλο είναι. Πρέπει να παραμονέψεις. Να κρυφοκοιτάξεις μέσα της.

Με προσέχεις καθόλου;

Ή μήπως γύρισες κιόλας σελίδα;

Αντωνυμίες του ορατού

ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η ανήκουστη εννοιολογική διάκριση
μεταξύ δημιουργίας και κατανάλωσης εμπειριών,
παρουσιάζει,
ακόμη και στα μάτια του πλέον εμβριθούς
στενογράφου κοινωνικών διαφορών,
τις ίδιες αποχρώσεις δυσκολιών
με αυτές που έχει η ανώφελη διαφοροποίηση
μεταξύ ρακοσυλλέκτη και σκουπιδοφάγου.

—————————————

U.

Όταν σε έναν άνθρωπο τελειώνει μια ιστορία
το βλέμμα του σκοτίζεται, παθαίνει απορία
χαώνονται τα σπλάχνα του όμοια με οσίου
δείτε τον (δια χειρός του Άρι Γεωργίου)
αντί συκώτια και νεφρά, σπλήνες, χολή, πνευμόνια
τον κατοικούν οι μνήμες του, μια ύλη υποχθόνια.
Τι βλέπετε; μία φιάλη αλκοόλ, ένα σφυρί, τρεις νότες.

Μέθυσε και την βάρεσε γιατί τον απατούσε
κι ύστερα πάνω απ’ το πτώμα της σιγανοτραγουδούσε
σαν αοιδός τα πάθη του που έλειπε στην Τροία
όσο κολάζονταν αυτή στην πατρική εστία;
Ή μήπως νοσταλγεί μια πρόσφατη ξεπέτα
όταν υδραυλικός με σύνεργα γερά και σαλοπέτα
μαστόρεψε, σφυρίζοντας, μιας σαραντάρας το σιφόνι
και ύστερα ξεδίψασε με τούτο το μπιρόνι;

(Πλάστης είμαι, είπα να ξεδώσω κι εγώ μ’ ένα τραγουδάκι.
Όπα τις!)