Είχε χυθεί σαν κόκκινο κρασί απάνω στη σκηνή.

Ήταν η τελευταία της πρόβα.
Έστεκε μόνη μπροστά στην απουσία των θεατών
κι έπαιζε αποφασισμένη το ρόλο της.

Οι κινήσεις της διάφανες,
τα λόγια της διαυγή.

Καθρέφτης ήταν·
μπορούσες να δεις στα μάτια της το είδωλό σου
να τρεμοπαίζει,
να παλεύει για λίγο με τον άνεμο,
στο τέλος να σβήνει·
να χάνεται.

Έτσι ήταν γραμμένο αυτό το έργο.

Μνήμη.

Όπως λέμε μνήμα.

Μόνο που εκείνη ξαναζωντανεύει.

Καλύτερα στο πάτωμα.

Γυαλιά σπασμένα να κολλάει
δεν καταδέχτηκε.

Ούτε πήρε καινούριο.

Βάζα, νερά και τρυφεράδες
για τ’ άλλα τα λουλούδια.

Τα δικά της –
ξέρουν και μόνα τους
να μαραίνονται.

^{Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε / παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων / ή έστω μνημόσυνα ——— Νίκος ΚAΡΟΥΖΟΣ}

Έλαβα ειδοποίηση και πήγα.

Δε ρώτησα πολλά πολλά·
είχα διαβάσει Καρούζο.

Λευκό πουκάμισο η ζωή κι αντίο.

Μαύρα παπούτσια δεν είχα·
μου το συγχώρεσα.

Στάθηκα στο πλάι όπως οι άλλοι.

Λίγο σοβαρή και λίγο δήθεν
καθώς αρμόζει σε κηδείες.

Χλωμό κερί στο χέρι μου
και στάζει·
τους λέρωνα το σάβανο.

Στο τέλος πλησίασα για το φιλί.

Μου ’γνεψε μην τρομάξω.

Ξαπλωμένος καθρέφτης το τώρα
και ρόδα μαβιά.

Του πεπρωμένου νόμοι απαράβατοι·
με έβρισκα μπροστά μου.

Δε λύγισα.

Κατάπια αθόρυβα τον κόμπο που μ’ έπνιγε.

Με βλέμμα σπασμένο –αγριμιού–
με κοίταξα στα μάτια.

Με φίλησα.

Παιδί να χαιρετά παιδί.

Τράβα να μεγαλώσεις τώρα.