η ταυτότητά μου λέει
ευτυχισμένος με μάτια σκουρόχρωμα
ερωτευμένος με ύψος ανάλογο
παθιασμένος με συγκεκριμένο τύπο αίματος
επαναστατημένος με ανάλογη έλλειψη πίστης
μοναχικός και μαζί χαμένος σε ατέλειωτες συνομιλίες
με τη φύση
χαμένος στο πλήθος
καθημερινός
με τη θάλασσα
υπάρχουν κείμενα που διαβάζονται μόνον από αυτούς που δακρίζουν
υπάρχουν κείμενα που διαβάζονται μόνον από αυτούς που αγάπησαν
κι έχασαν την αγάπη τους από θάνατο
υπάρχουν κείμενα που δεν διαβάζονται που είναι αμετάφραστα συναισθήματα κραυγής
υπάρχουν κείμενα που σου αφήνουν μια πικρή γεύση στο στόμα
μια άσχημη γεύση σε λέξεις που ακόμη θυμάσαι να τις προφέρεις με αγάπη
υπάρχουν λέξεις που δεν γνώρισα
που δε συνάντησα
που δε συμφιλιώθηκα μαζύ τους
υπάρχουν πάντα λέξεις
άγνωστες

_{[ Αθήνα 1982 ]}

είναι δωρεάν να θαυμάζεις ένα δένδρο που μεγαλώνει
να περπατάς ανέμελος μέσα στις φυλλωσιές
να σκορπίζεις τη σκέψη σου σε μεταμεσονύχτιες αγκαλιές
να ανοιγοκλείνεις τα μάτια κι αμέσως μάλιστα
να τηλεμεταφέρεσαι σ΄ έναν άλλον κόσμο

να αντιμετωπίζεις το νέο σύνδρομο
σαν τη παμπάλαια φλυαρία για το άλλο φύλλο
να αντιμετωπίζεις τον ιό του τρόμου
σαν την παμπάλαια ανθρωπολογική κρίση

σε τέτοιες στιγμές που όλα εδώ πληρώνονται
δωρεάν κρίση δεν υπάρχει
όπως και στάση ζωής
και το δικαίωμα στην ανατροπή
και βέβαια είναι πάντοτε δωρεάν οι λέξεις
οι αισθήσεις, η γνώση, η ποίηση, η περιπλάνηση, η ευτυχία
η οπτική απάτη, το βλέμμα της, η ομορφιά, η γαλήνη
η θάλασσα, η κολύμβηση, ο εκνευρισμός, η αναρρίχηση
η ανάγνωση
μακριά
                πέρα
                        ορίζοντας

_{[ Αθήνα, Νοέμβριος 2011 ]}

σ᾽αυτόν τον κόσμο που βρέθηκα
σε αυτή την πόλη
μπορώ να σου ψιθυρίσω κάτι που να σου αλλάξει την εισπνοή;
η μικρομέγαλη εικόνα του κόσμου πιο πέρα από τη μύτη σου
βεβαιότητες
αναβλητικότητες
ενδοιασμοί
ας φύγουμε σε άλλη εικόνα
χωρίς βολικές εξηγήσεις για την θαμπή εικόνα
που θα συναντήσεις στη στροφή
τίποτα δε με σταματάει
από τη μια μέρα στην άλλη
βάσανο το λιγότερο
δε μπορώ
τέλος

τα σκόρπια ποιήματα δεν ανήκουν σε ένα βιβλίο και σε έναν συγγραφέα
και δεν θυμάσαι καν πού τα διάβασες
πριν από το γεγονός ή μετά;
σκόρπιες σκέψεις που δεν ξέρεις πόσο θάνατο χωράνε κάτω από τις λέξεις
για να κάνεις την πραγματικότητα μέσα στις λέξεις ποίηση

_{Αθήνα, δύσκολος Μάρτιος του ’20.}