Οι φίλοι μου είναι σκατόγεροι
μιλάνε συνέχεια για ζάχαρο και πίεση
δείχνουν φωτογραφίες από τα εγγονάκια τους
μου τα πρήζουν με νοσταλγίες άλλων εποχών…
τους έχουν πέσει τα μαλλιά, τα φτερά, τα αρχίδια
η ιδεολογία τους μοιάζει με λαπά νοσοκομείου
με άνοστο γιαούρτι, με κουλουράκια βρόμης
κανένας τους δεν αγοράζει ένα ακριβό άρωμα
ένα μεταξωτό φουλάρι μια ασημένια καρφίτσα

Έχουν κόψει το κάπνισμα, τα ποτά και κυρίως
τη λαχταριστή ματιά στα όμορφα κορίτσια
μετρούν τα χάπια σαν κρουπιέρηδες

Είμαι αναγκασμένος να τους μιλάω
γιατί δεν μπορώ να κάθομαι μόνος στο σπίτι
γιατί σιχαίνομαι τα ηλίθια «κοινωνικά δίκτυα»
γιατί σιχαίνομαι τις παλιές δεκαετίες
γιατί σιχαίνομαι τα ψέματα του «κάποτε ήμασταν αλλιώς…»
οι φίλοι μου λιγοστεύουν χρόνο το χρόνο
μπαίνουν σε κασόνια για πάντα και χάνονται ολοσχερώς
δεν μου τηλεφωνούν νύχτα χωρίς λόγο

Οι φίλοι μου είναι σκατόγεροι
συγνώμη που το γράφω, αλλά αυτό
είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα που μου τρώει τα σωθικά
είναι σχεδόν σίλβερ-αλέρτ άνευ νοήματος χρόνια τώρα…
οι φίλοι μου έχουν χαθεί στους πίσω λόφους του τίποτα
σε λάθος βουνά προηγούμενων αιώνων
πνίγηκαν σε λίμνες του “θα” και του “να”
βούλιαξαν σε λασπότοπους ανύπαρκτων ονείρων
ψάχνοντας δήθεν το νόημα μιας ανίατης ζωής
κι αυτό —επιμένω— είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα
που μου τρώει τα σωθικά —αν με πιάνετε δηλαδή—
γιατί το νόημα της ζωής είναι να πειράζεις συνέχεια
τον διπλανό σου στο θρανίο
να γράφεις «φάτε σκατά» πάνω στον πίνακα
να ξέρεις πως δεν θέλεις να γίνεις ο πατέρας σου
να κάθεσαι πρωί ξεβράκωτος μπρος στον καθρέπτη
και να χασκογελάς κοιτώντας το ερείπιο σου
και πάνω από όλα να μην πιστεύεις τίποτα
από όλα τα απίστευτα
που σου διδάξαν οι ηλίθιες δεκαετίες πριν
καταλάβεις αυτό το τεράστιο λάθος
να μπεις μέσα σε αυτό το λάθος
που δεν κατάλαβες.