Θα σου ζητήσω εκείνο το απόγευμα
να μου το δώσεις πάλι από την αρχή
έστω για λίγες ώρες
σαν σήμερα να μου ξαναπείς
τι ακριβώς συνέβη
εκεί, ΝΑΙ τότε, εκεί
όταν πέρασε από δίπλα σου
η σκοτεινή του πλευρά
μέρα μεσημέρι στη Μύκονο
ό, τι σε έκανε να μου γράφεις
από εκείνη τη στιγμή γι΄ αυτόν
η λάμψη του σ’ έκανε
σε κάνει να γυρίσεις αλλού το κεφάλι
να κοιτάξεις αλλού με πείσμα
σαν έτοιμη να γλιστρήσεις
να ξεφύγεις μια για πάντα
από το τετράδιο με τα ποιήματα
ν΄ ανέβεις στο πρώτο δέντρο
που θα βρισκόταν μπροστά σου
να σωθείς
μάτση θα πει γάτα σε μιαν άλλη γλώσσα
το ξέρεις, μόνο να σωθείς μια και καλή
να βρεις όμως πριν
ό, τι ψάχνεις χρόνια τώρα
γι’ αυτό γυρίζεις και πάλι εδώ
ψάχνοντας, μυρίζοντας μία μία
καλαθούνες γιομάτες κουρελαρία
έχουν φορεθεί για να νιώσει ο έρως
ο άπληστος ότι εκείνος μονάχα
εμφανίζεται έξοχα στολισμένος
ίσως να τυλίξει τη μέση του
με της τίγρης την κατάμαυρη γούνα
για να σταθεί ολόρθος
ξεδιπλώνεται με κινήσεις αιλουροειδείς
πανδαμάτωρ είναι ο έρως
πώς κι έχεις κρατήσει τόση δύναμη
να μην περισσεύει δράμι για ξόδεμα
όλη δική σου αυτή η περιουσία των λέξεων
ο έρωτας μέσα στην έκστασή του
τι άλλο παρά –
πες μου τι;
Ή μήπως ήδη μου έχεις πει
και δεν τολμώ να σε πιστέψω.