Λάβα και σήμερα. Το θερμόμετρο θ’ αγγίξει τους σαράντα. Βηματίζεις στα μπροστινά παράθυρα, μαύρη τρομερή βαρκούλα. Ας πούμε ότι υπαγορεύεις στον καιρό τις διαθέσεις σου. Επιτέλους, να φύγει. Να ταξιδέψει. Χυμένη στο καλούπι της, μακριά από σένα. Εκθαμβωτική και βάρβαρη, δε σε νοιάζει πια, ας λιώσει στην Οδό των Φιλελλήνων, καύσων ήταν κι αυτή. Αυτή που έκαιγε ό,τι έβρισκε μπροστά σου. Η φλόγα. Πίνεις δεύτερη γουλιά καφέ. «Μα εσείς λακούβες με τη θάλασσα / συγκρατήστε το πρόσωπό μου εκείνο / του μικρού αμήχανου κοριτσιού / καθώς σκάλιζε ανάμεσα στα βράχια / με την άμπωτη».
Ανοίγω την τσάντα μου. Σαν να έβγαλα από κασέλα κάτι που δεν παίρνει ο καιρός. Νιαουρίζεις, γρυλίζεις. Μου αποσπάς τρυφερά το βιβλίο. Του φίλου μου Αντώνη, σπάνια έκδοση. Α, το χρυσό μου, πως το βρήκε. Χαϊδεύεις τις χαλκογραφίες του Vilato. Ω, το χρυσό μου. «Παράτησα εκεί πέρα / τριάντα πεπόνια χρόνια / εκείνα που σαλιώνουν μες στον ήλιο / κρεμασμένα στα μπαλκόνια των φίλων». Ο Αντώνης με διαβεβαίωνε αργότερα πως το «χρυσό της» δεν ήταν εκείνος, ο Vilato ήταν.
Κατεβάζεις μονορούφι ένα ποτήρι νερό. Αντηλιά. Χαμηλώνεις τα μάτια. Μου χαϊδεύεις τα μαλλιά και ξαφνικά γελάς. Η φωνή σου είναι γεμάτη φύκια. Εγώ σου ανοίγω τη βεντάλια ακριβώς κάτω απ’ τα μάτια. Θες να ξαναγίνεις «Ματαρόα», σπάσιμο κυμάτων, γυναίκα πολυνησιακή με μάτια μεγάλα. Ν’ αναληφθείς κι όσα έμαθες, όλα να τα ξεχάσεις. Εκτός από το θρόισμα αυτό, κάτι σαν βαλς ρούχων που ξετυλίγονται στο πάτωμα. Όταν οι φτέρνες σηκώνονταν στον αέρα. Τώρα το σούρσιμο της φούστας σου ξεφυλλίζει ξερά το χρόνο. Ω, Μάτση, πλησιάζεις. Με φως και με θάνατον. Ακαταπαύστως.