Κερδίζει νήμα από την μνήμη
η πάντα κλέφτρα λήθη,
αλλά το νήμα με τον Έζρα Πάουντ
υπάρχει εκεί στην Πίζα
στο δίχως σκεπή συρματοπλεγμένο του κλουβί.
Με τρεις κουβέρτες και με προβολείς επάνω του
την νύχτα για να μη μπορεί να κοιμηθεί.
Σε τρεις βδομάδες πια με νευρική κατάρρευση
τον μεταφέρουν σ’ ένα αντίσκηνο.

Ανεβαίνει την στριφτή σκάλα του μυαλού του
καθώς η σκιά της αποτυχίας μεγαλώνει.
Ζωή που χώρεσε στον σπόρο μιας γροθιάς
και τώρα μπαλώνει το στερνό παντελόνι.

Το άλογό του πια δε ζει
και άθελά του σκέφτεται τα σύνορα.
Το τζάκι που θυμάται δεν υπάρχει
κι η νοσταλγία κάρβουνο και σιγοκαίει το κούτσουρο.

Σεισμοί ραγίζουν το ηθικό του
κι η θλίψη σέρνεται σαν σαλιγκάρι.
Βάναυσες εμπειρίες
και το κρύσταλλο που σπάει η γροθιά του.

Λειψίφωτη σελήνη μοναξιάς
με ερινύες, θεομηνίες, παράλογα που καλπάζουν.
Χιονίζει αγγέλους
κι η ψυχή του λικνίζεται στη νυχτερινή σιγαλιά.