Θέλησα να μείνω ζωντανός
μαζί με τις ιδέες μου
και κρύφτηκα ανάμεσα στους νεκρούς συντρόφους
Για πολλά χρόνια
ούτε ανάσαινα, ούτε μιλούσα
για να μην τους ξυπνήσω
Μέχρι που κάποιαν ώρα
συνειδητοποίησα ότι είχα κι εγώ πεθάνει
κι ας ήμουνα ακόμα ντυμένος
με το επίσημο κουστούμι της επ-ανάστασης
την οποία από παιδί νόμιζα ότι ήταν αθάνατη

Όταν ξεψυχούσα
άκουσα τους συγγενείς να λένε
ότι ξεκίνησα για το Μεγάλο Ταξίδι
Όμως ένα χρόνο τώρα
δεν αισθάνομαι να έχω φύγει
ούτε για μία μέρα,ούτε για ένα μέτρο
από το σπίτι όπου έζησα τα νεανικά μου χρόνια
με τους ανθρώπους
που με είχαν τότε αγαπήσει
Τους ακούω και τώρα
να μιλάνε και να συμφωνούν
πως όταν μεγαλώσω θα γίνω κάποιος σπουδαίος
θα δοξαστώ
θα με λατρέψουν πολλοί
και θα με ζηλέψουν λίγοι
Τους ακούω
όμως δεν μπορώ να τους απαντήσω
για όσα δεν έκανα
για όσους πρόδωσα
Το Μεγάλο Ταξίδι δεν είναι τίποτ’άλλο
παρά μία οδυνηρή επιστροφή στα χρόνια της αθωότητας
μόνο που ουδείς δίνει πλέον σημασία
στα λόγια των πεθαμένων

Μετά την αποτέφρωσή μου
ζήτησα,
για λόγους τάξης,
να λάβω το πιστοποιητικό θανάτου μου
Οι αρμόδιοι μου το αρνήθηκαν και μ’ ενημέρωσαν
ότι όποιος πεθαίνει από μοναξιά
δεν δικαιούται πιστοποιητικού ζωής ή τελεύτησης
Αυτά χορηγούνται αποκλειστικά σ’εκείνους
που αφήνουν την τελευταία τους πνοή
περιστοιχισμένοι από αγαπημένα τους πρόσωπα