Καρυάτιδες και άλλα ποιήματα / Αντώνης Κ. Πετρίδης

Θα τη γνωρίσεις

σαν τη δεις, μαντατοφόρε:  
χρυσά αναιδή ένδοξα μαλλιά  
γυμνή, σε πρόστυχη αγκαλιά 
spina nel cuore.

Kαρυάτιδες

Σκέφτομαι τις γυναίκες-Καρυάτιδες
τις γαλατόχροες, τις άμωμες, τις καλλιστεύουσες
τα ελικοβόστρυχα υποζύγια.

Εγώ στην άκρη του γιαλού αφηνιασμένο νήπιο
κολυμπώ στα κύματα της φωνής τους.

Κι οι αισθήσεις τρίζουνε σαν ξυλοπόδαρα
σε βρομερό επαρχιακό γηροκομείο.

Kολόμβος

ἀλλ’ ἴσα πόντῳ Ἰονίῳ μύθων ἔκλυες ἡμετέρων ——— Φιλόδημος, ΠΑ 5.107

Ξημέρωσε ο Θεός και καταράστηκε ο Κολόμβος την ψυχή του
και τ’ ανθρωπάρια
που η μοίρα του ᾽μπηξε σταυρό στα σωθικά.

Τους μελετά στην κουπαστή ατενίζοντας τη θάλασσα
καθώς λικνίζεται μες στο άπειρο,
γυναίκα.

Πέδρο Μιγκέλ και Φεδερίκο Αστούριας,
Άνχελ Καβάρο και Ραμόν Χιμένεθ,
αφουγκραστείτε τη γαλήνη του πελάγου
Είμαι απλά η Οδός!

Μα εκείνοι εκεί, μουγκοί, μέσα στην άμυαλη μαστούρα τους
Καθρέφτες

Τι νόμισε, αλήθεια;
Στις Ινδίες
άλλοι είναι οι νόμοι του φωτός
άλλοι οι κατοπτρισμοί του;

Παρωδία

Ήπιαμε τη ζωή μας
στης Κίρκης τα χαμαιτυπεία και τα καπηλειά
κι είπαμε άξια η κραιπάλη ετούτη.

Αλλάξαν οι συντρόφοι μας, εγίναν χοίροι
κι είπαμε ο ύπνος θα τους καθαρίσει το μυαλό.
Περνούσανε τα χρόνια κι η ηδονή δεν καταλάγιαζε

Ήρθε ο καιρός
κι ακόμη καρτερούμε τα σκυλιά.

Ψιλά

Φαέθων

Γι’ αυτό το ψήγμα ισορροπίας πριν την πτώση
Γι’ αυτό το κλάσμα αθανασίας πριν τον θάνατο
για όλα ετούτα

Ευτυχία

Ευτυχία, κάφτρα του τσιγάρου
στην πηχτή σκοπιά
δύο-τέσσερις.

Ορφέας στον Άδη

Μέσα στα ερέβη
τα μαύρα βλέφαρά της
το δίδυμο άστρο