Η Χ Ω

Με ξένα ρούχα, πάνω στα σανίδια
ψηλαφητά πηγαίνω εκεί που σβήνουν
τις πληγές τα φώτα, οι φωνές γδύνουν
την ψυχή και τη ρίχνουν στα σκουπίδια.

(Ποιο είν’ το νέο τραγούδι που θα πούμε,
ποια μουσική τώρα θ’ αναζητάμε;
Τι κι αν σφάξουμε όλα όσα αγαπάμε
την υγρή τους ηχώ πάντα θ’ ακούμε).

Μ’ εύκολα γέλια, λιγωμένα μάτια
στριφογυρνάει το ιδρωμένο πλήθος—
ζεστός αέρας, γυμνωμένο στήθος·

το σκοτάδι γλιστράει στα σκαλοπάτια.
Ψίθυροι ανεβαίνουν. Τα παιδιά από πάνω
χτυπάνε τους αγκώνες τους στο πιάνο.