Από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν μυθιστορήματα των Εκδόσεων Penguin Random House, Hogarth Shakespeare Series, που μεταφρασμένα στα ελληνικά δημιούργησαν την αντίστοιχη σειρά: «Ο Σαίξπηρ ξαναγράφεται από μεγάλους συγγραφείς».
Πρόκειται για σειρά οκτώ μυθιστορημάτων γραμμένων από διεθνώς γνωστούς συγγραφείς, και όλα βασίζονται σε δράματα ή κωμωδίες του Σαίξπηρ.
Μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ιδέα, καθώς δίνει την ευκαιρία να προσεγγιστούν κείμενα που έχουν αποτελέσει τη βάση του δυτικού πολιτισμού με μια νέα ματιά και με τη δική της πλέον οπτική να στηριχτούν καινούργια έργα που ανήκουν, μάλιστα, και σε διάφορα είδη πεζογραφημάτων. Στη συγκεκριμένη σειρά θα συναντήσουμε πέρα από καθαρόαιμα μυθιστορήματα και άλλα που εντάσσονται ή στην αστυνομική λογοτεχνία ή και στην εφηβική.
Ανάμεσα στους συγγραφείς αυτών των οκτώ μυθιστορημάτων είναι και η Μάργκαρετ Άτγουντ, η οποία επέλεξε την Τρικυμία για να συνθέσει το δικό της μυθιστόρημα, Το παιδί της Τρικυμίας (μτφρ. της Τρισεύγενης Παπαϊωάννου).
Το μυθιστόρημα αυτό, αν και κατά κάποιον τρόπο είναι κλώνος ένα παλαιότερου έργου άλλου δημιουργού, διαθέτει τις γνωστές τεχνικές της Καναδής μυθιστοριογράφου: τη μείξη ρεαλισμού με φαντασία, την απόλυτη συνάφεια των συνθηκών του χτες με καταστάσεις του σήμερα, την έντονη και συχνά σχεδόν αστυνομική πλοκή, ενώ παράλληλα έχει και τη διάθεση να εμβαθύνει τις πράξεις των ηρώων με απρόσμενες ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις.
Ο Πρόσπερο παίρνει τη μορφή ενός σύγχρονου σκηνοθέτη που, αν και είχε φτάσει να διευθύνει έναν μεγάλο θεατρικό οργανισμό, διαβάλλεται από τους στενούς του συνεργάτες και οδηγείται στην κοινωνική αλλά και καλλιτεχνική απομόνωση, την ίδια ώρα που βιώνει έντονους συναισθηματικούς τραυματισμούς.

Μετά από κάποια χρόνια θα του δοθεί η ευκαιρία να εκδικηθεί. Και ως γνήσιος καλλιτέχνης θα χρησιμοποιήσει αυτό που του στέρησαν οι εχθροί του, για να στήσει με τη δική του βοήθεια το σχέδιο της τιμωρίας.

Θα επιχειρήσει να ανεβάσει την Τρικυμία σε έναν χώρο φυλακής. Ηθοποιοί οι τρόφιμοι του σωφρονιστικού ιδρύματος και επίσημοι καλεσμένοι στη μία και μοναδική παράσταση εκείνοι που τον είχαν οδηγήσει στο περιθώριο.
Η τέχνη μπορεί να αποδώσει ακόμα και δικαιοσύνη, αυτό ισχυρίζεται η Άτγουντ και οδηγεί το εύρημά της, τον παραλληλισμό ενός έρημου νησιού με μια φυλακή, στα άκρα. Η εκδίκηση δεν θα είναι μόνο του αδικημένου σκηνοθέτη αλλά και όλων εκείνων που το επίσημο κοινωνικό status οδηγεί στον εγκλεισμό. Και η δομή ενός έργου του 1610 γίνεται η βάση για να απλωθεί μια κριτική ματιά και να φωτιστεί ένα ανθρώπινο δράμα.
Η Άτγουντ δεν στηρίχτηκε απλώς στο παλιό κείμενο για να γράψει το δικό της. Αλλά αναζήτησε τρόπους για να καταφέρει να συνυπάρχουν τα δύο έργα. Το θεατρικό εγκιβωτίζεται στο μυθιστόρημα, την ίδια στιγμή που το ίδιο λες και εμπλουτίζεται με σκηνικές οδηγίες ανεβάσματός του, οι οποίες καταγράφονται με τη μορφή μυθιστορηματικής σύνθεσης.
Πέρα από την αξία αυτού του ίδιου του έργου της Άτγουντ (όπως και των υπόλοιπων μυθιστορημάτων της σειράς), αυτό που ίσως περισσότερο αξίζει να προσέξει κανείς, είναι το εγχείρημα της ιδέας «Ο Σαίξπηρ ξαναγράφεται από μεγάλους συγγραφείς».
Γιατί η μεγάλη αξία μιας πολιτιστικής κληρονομιάς είναι να μπορεί να ενεργοποιεί νέες ματιές ανάγνωσής της· τρόπους όπου οι συνθήκες του σήμερα αποκτούν το βάθος της εμπειρίας των γεγονότων του χτες.

ΥΓ. Θα ήταν ασυγχώρητη παράλειψη να μη γίνει αναφορά στην πολύ καλή μετάφραση της Τρισεύγενης Παπαϊωάννου. Γενικά, η γραφή της Άτγουντ απαιτεί βαθιά γνώση της αγγλικής γλώσσας εκ μέρους του μεταφραστή, αλλά στο συγκεκριμένο έργο, με τις πολλές εναλλαγές ύφους και συναισθηματικής φόρτισης, η μεταφορά του σε μιαν άλλη γλώσσα απαιτούσε πέρα από γνώση και συγγραφική μαεστρία. Το παιδί της Τρικυμίας με αυτά τα εφόδια συναντά τους Έλληνες αναγνώστες του.

ΒΡΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ:
Το παιδί της τρικυμίας της Μάργκαρετ Άτγουντ