Χρησιμοποιούμε πλάγια
για να φορτίσουμε με ηλεκτρισμό τις λέξεις.
Μετά συνδέουμε τις λέξεις
με λάμπες.
Έτσι φωτίζουμε τα σπίτια μας.
Πράγματι.

Το δέρμα μου έχει γίνει
λεπτότερο, λεπτό
σαν το χαρτί
στο οποίο γράφω.
Μερικές φορές
κόβομαι κατά λάθος
και ούτε που το αντιλαμβάνομαι:
μια λεπτή γραμμή αίματος εμφανίζεται εκεί.
Δύσκολο να της μιλήσω.

Οι άνθρωποι είναι τόσο
θεότρελοι
είναι απίστευτο
ότι βγάζουμε
τη μέρα
χωρίς κάποιος απ’ αυτούς
να διαλύει τα μέρη
του σώματός του
και μετά να τα συναρμολογεί
και πάλι
σε λάθος σειρά
μπροστά στα μάτια μας.

Υπάρχει ελπίδα για σένα
ή οποιονδήποτε άλλον;
Και βέβαια υπάρχει,
αλλά ελπίδα για τι;

Η ελπίδα δεν είναι για κάτι.
Είναι απλά μια μεγάλη παρέα αισθημάτων.

Ο Πωλ Ελυάρ είπε,
«υπάρχει ένας άλλος κόσμος
αλλά είναι σ’ αυτόν εδώ»
ή κάτι παρόμοιο.
Θα έλεγα ότι
«όλα είναι αρκετά περίεργα
ως έχουν»
ή κάτι παρόμοιο.
Ο γραφικός μου χαρακτήρας για παράδειγμα
και το χέρι μου που γράφει.
Χέρι, πες γεια στον Πωλ Ελυάρ.

Αυτό που θέλω να κάνω
είναι να ξεχάσω ό,τι
μέχρι τώρα ήξερα για ποίηση
και να σκουπίσω τις πευκοβελόνες
από τη σκεπή της καλύβας
και να τις δω να πετούν μακριά
και να χάνονται στο απόγευμα αυτό του Οκτωβρίου.

Η πένα είναι πιο δυνατή από το σπαθί,
αλλά σήμερα η σκούπα
είναι πιο δυνατή από την πένα.

Είσαι εδώ –
και αν χαλαρώσεις
μια στιγμή
η πλάτη σου
και άλλα μέρη
θα έρθουν
και θα μπορέσεις να είσαι
μαζί τους,
με τον εαυτό σου,
μια μικρή ευτυχία.

Ξέχασα να φέρω το ρολόι μου.
Λαμπρός γκρίζος πρωινός ουρανός, ούτε ίχνος
ήλιου.
Έφυγα απ’ το σπίτι γύρω στις 9
και είμαι εδώ για. . .
καμιά ώρα; Λιγότερο
νομίζω.

Έχω
μια μικρή λίμνη, ένα δάσος, έναν γκρίζο ουρανό,
και ένα μυαλό που περιπλανιέται
από τη μια στιγμή στην άλλη.