Φόρεσε τα καλά της
μέρα λαμπρή φωτογραφίας.
Χτένισε τα μαλλιά της
δίχως ίχνος ανησυχίας.

Τέσσερις γενιές μετά
ακουμπισμένη στο σωρό
με το πορτραίτο ρημαδιό
κανέναν δεν αγγίζει πια.

Και εκεί ψηλά στη θέση της
σε πάλλευκη κορνίζα
δεσπόζει αβρή και μειδιά
μια ακόμα Μόνα Λίζα.

Τα απογεύματα έπιανε το εργόχειρό της αμίλητη.
Κάποτε είχε πει ότι κεντούσε πρόσωπα
που είχε συναντήσει στα όνειρά της.
Με τελετουργικό τρόπο ξεδίπλωνε τις κλωστές,
τις άπλωνε στο τραπέζι
και έδειχνε να μελετά τις αποχρώσεις τους,
συλλογιζόμενη τις άλλες αποχρώσεις
–αυτές τις νοηματικές–
μεταξύ τιμής και τιμήματος
για τις δικές της ονειρο… πωλήσεις.

Εικασίες ζωών περαστικές
σε πλαίσια αυστηρά τετράγωνα φτιαγμένα.

Όψεις σφυρήλατες θαμπές
βλέμματα θολά, μες σε σκιές σβησμένα.

Γρίφοι ανεπίλυτοι στου τοίχου τις ρωγμές
τα πρόσωπά τους, να τα κρεμασμένα!

Νιώθω τα πόδια μου να βγάζουν ρίζες,
θα μείνω εδώ καθηλωμένη
να σου κάνω συντροφιά.

Ας μεθύσουμε απόψε
με την μέλαινα χολή μου.

Μίλησε μου λοιπόν.
Πες μου για τις μάχες που δόθηκαν
στα χαρακώματα του προσώπου σου,
για τις ήττες που μετοίκισαν
στα συγκαταβατικά σου χαμόγελα.

Φαίνεσαι ρημαγμένο
κι όμως είσαι ολοζώντανο.
Αισθάνομαι κάποια οικειότητα
αλλά δε σε αναγνωρίζω.