Είχα λοιπόν παντρευτεί ένα πίθηκο. Και εγώ όπως οι περισσότερες που ήξερα.
Τα μεσημέρια κατέβαινε από το δέντρο για να φάει, δεν προτιμούσε τα γκουρμέ, ούτε καν τα μαγειρεμένα, μα τα ωμά. Δεν ήταν κάτι προσωπικο αλλά όπως και να το δει κανείς προτιμούσε τις λαχταριστές μπανάνες από λινγκουίνι με θαλασσινά.
Το περισσότερο καιρό τον περνούσε με τους υπόλοιπους στο δέντρο συζητώντας για ποδόσφαιρο, στις μεγάλες ζέστες πήγαιναν για μπάνιο εμείς ετοιμάζαμε τα φαγητά.
Δεν ήταν από τους ωραίους πίθηκους της Ιαπωνίας που τους φωτογραφίζει κόσμος και ντουνιάς ωστόσο διατηρούσε το ωραίο του τρίχωμα και τις ικανότητες τού μέσου πιθήκου. Από τη τελετή του γάμου είχε περάσει τόσος καιρός όσος για να ξεχάσω αυτά που έπρεπε. Ανά διαστήματα έπαιρνα καμιά φίλη από τη δουλέια για ταξίδι σε κοντινό προορισμό πάντα. Δε με ακολουθούσε ποτέ. Δεν ήταν πάντα έτσι, βέβαια. Δηλαδή κάποτε, κάποιοι πρόγονοί του είχαν κατέβει από τα δέντρα και έτρωγαν μαγειρεμένο φαί, στα παλιά τα χρόνια. Οφείλουμε εξάλλου να σεβόμαστε την εξέλιξη. Κάποιος παππούς του να στεκόταν στα δύο πόδια αλλά τώρα απλά χοροπηδούσε από κλαδί σε κλαδί βγάζοντας κραυγές. Δε ξέρω αν όντως ήθελα να είμαστε αυτό το ζευγάρι στην αρχή και δεν είχε και σημασία πια.
Η κατάσταση στριμώχτηκε όταν τα παιδιά έφυγαν για σπουδές. Τι θα έκανα ολομόναχη με ένα δέντρο και έναν σύζυγο με ουρά. Γράφτηκα σε ένα τοπικό σύλλογο για τη προστασία του χαρουπόδεντρου και σε ένα άλλο για τη διάδοση της διαλέκτου της μαυρόασπρης γάτας. Έφυγα κακήν κακώς.
Ήξερα πως δε θα προχωρούσε άλλο. Ή το δέντρο θα έφευγε ή εγώ. Το ξημέρωμα της πρώτης μέρας του Ιουλίου με βρήκε να μετακομίζω στο υπόγειο.
Το τελευταίο μεσημέρι του Αυγούστου εκείνος κατέλαβε ότι έλειπα αλλά βιαζόταν να πάει σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα και το θέμα ξεχάστηκε εκεί. Κάπως έτσι κύλησαν και τα υπόλοιπα χρόνια. Κάποτε μπορεί να με ρωτούσαν πως πάει ο νέος διακανονισμός, πάντα θα απαντούσα πως αυτό ήθελα πάντα.