Πάθος και τίποτα! Αυτοί είναι οι δύο πόλοι, και γύρα τους περιστρέφεται η ισπανική ψυχή.

Ο Νίκος Καζαντζάκης( 1883- 1957) πήγε τρεις φορές στην Ισπανία: 1926, 1932-33 και 1936. Όλα όσα είδε, άκουσε, αισθάνθηκε, συζήτησε, σκέφτηκε και ακούμπησε σ` αυτές τις τρεις επισκέψεις τα έγραψε στο βιβλίο Ταξιδεύοντας. Ισπανία με ανατρεπτική, στοχαστική, ποιητική, φιλοσοφική, μυθοπλαστική, κριτική και κρητική διάθεση, άρα «Καζαντζακική ματιά». Στο παρόν κείμενο θα δούμε αυτήν την Καζαντζακική ματιά σαν αστροβολίδα^[1] να «σαρώνει» ένα χαρακτικό έργο, μια χαλκογραφία του Albrecht Dürer.

Γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης:

Albrecht Durer: Ο μέγιστος Γερμανός ζωγράφος και χαράκτης της Υψηλής Αναγέννησης (High Renaissance). Στα χρόνια 1513-14 ο Nτύρερ δημιούργησε τις τρεις καλύτερες και γνωστότερες χαλκογραφίες του: Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος·  Ο Άγιος Ιερώνυμος στο σπουδαστήριό  του και Μελαγχολία.

Πολλοί θεωρούν αυτά τα τρία κορυφαία χαρακτικά έργα του Ντύρερ ως αλληλένδετα και συμπληρωματικά μεταξύ τους. Τονίζουν τα κοινά στοιχεία των τριών έργων που αφορούν τις αινιγματικές, αλληγορικές και εικονογραφικές λεπτομέρειες. Στα τρία έργα διακρίνουμε πολλά κοινά, όπως την παρουσία κλεψύδρας (που μετρά το χρόνο της ζωής των ανθρώπων), το ανθρώπινο κρανίο (σύμβολο της ματαιότητας και του εφήμερου της ζωής αλλά και του ίδιου του ανίκητου θανάτου), την παρουσία άγριων και ήμερων ζώων, με το δικό του συμβολισμό το καθένα. Άλλοι μιλούν για την καλλιτεχνική απεικόνιση των τριών Χριστιανικών αρετών: Θεολογική αρετή, Πνευματική αρετή και Ηθική αρετή. Τα τρία εμβληματικά αυτά έργα έχουν παραπλήσιες διαστάσεις. Ο Ντύρερ μ᾽ αυτά τα έργα απογειώνει την καλλιτεχνική του έκφραση, με κορύφωση του σχεδίου και της σύνθεσης, οδηγούμενος σε μια διάσταση φιλοσοφική.
Η γνώση, η τόλμη, η φαντασία, η υψηλή σύλληψη, το ταλέντο ξεχειλίζουν στην ζωγραφική του μεγάλου καλλιτέχνη, που αξιοποιεί τις κατακτήσεις της εποχής του δημιουργώντας κλασικά έργα.
Το έργο στο οποίο αναφέρεται ο Καζαντζάκης, εικ.1, είναι γνωστό και ως Ο Καβαλάρης (Ritter). Ο Καζαντζάκης διακρίνει σ' αυτόν τον περήφανο έφιππο, τον Ισπανό των αρχών του 20ού αι., αν και το έργο έγινε 400 χρόνια πριν. Άλλοι ερμηνεύουν το έργο ως αλληγορία για τη σωτηρία της ψυχής.
Ατάραχος, χωρίς κανένα φόβο, ο Ιππότης, στητός, πάνοπλος με κοντάρι, σπαθί και περικεφαλαία, μέσα στην πανοπλία του προχωρά στο φαράγγι του θανάτου με συνοδοιπόρους τον ίδιο το Θάνατο και το Διάβολο, αποτροπαϊκές ντυρερικές φιγούρες με φίδια στο κεφάλι. Στις αποδόσεις αυτών των πλασμάτων ο Ντύρερ δείχνει να γνωρίζει τα χιμαιρικά, μιξογενή, πολύμορφα, τερατόμορφα πλάσματα της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής μυθολογικής παράδοσης.
Παρά τις σιχαμερές, εκμαυλιστικές ικεσίες του Θανάτου, ο Ιππότης δεν του χαρίζει ούτε μια ματιά, ευτυχής στις σκέψεις του, θέλοντας όσο είναι ακόμη στον κόσμο των ζωντανών να
χαρεί και την τελευταία στιγμή. Δεν στρέφει καθόλου το πρόσωπο του, κοιτώντας αισιόδοξα μπροστά, στον μη-τόπο. Ανάμεσα στα δυο άλογα, χαρούμενο ακολουθεί το κυνηγόσκυλο του Ιππότη, σύμβολο πίστης. Κοντά στο πιστό σκυλί, κινούμενη αντίρροπα, μια σαύρα συμβολίζει τον θρησκευτικό ζήλο. Στο κοντάρι του Ιππότη είναι περασμένη μια ουρά αλεπούς σύμβολο προστασίας (φυλακτό), τύχης, εξυπνάδας, επιβίωσης αλλά και σύμβολο προδοσίας, απληστίας, ακολασίας και λαγνείας.
Ο Ιππότης καβάλα στο άλογο του, με το χαμόγελο του ανθρώπου που πάλεψε σκληρά, πόνεσε αλλά απόλαυσε και χάρηκε τη ζωή του, σιμώνει πια στο τέλος του κακοτράχαλου μονοπατιού της ζωής. Ψηλά δεξιά του Το κάστρο του Θεού, Το όρος του Κυρίου, όλο πέτρες και Αγίους που λέει ο Καζαντζάκης.Ο Καζαντζάκης διακρίνει, στον περήφανο Ιππότη, τα χαρακτηριστικά δύο ηρώων που θεοποίησε στα γραφτά του: Τον αγαπημένο του Οδυσσέα, καθρέφτη της Ζωής του και τον Δον Κιχώτη, καθρέφτη του Βίου του. Βλέπει τον πολυπλάνητα Οδυσσέα, τον Ιππότη της θάλασσας και της στεριάς, τον ακούραστο ταξιδιώτη, τον ανίκητο πολεμιστή, τον ακαταμάχητο εραστή, αυτόν που αντροκαλεί, αψηφά και δε φοβάται το Χάρο.

Κατέχω εγώ στον κόσμο ένα κορμί με δυο μακριές χερούκλες,
αν τον πεινάσει για ψωμί, δειπνάει, ξαναδειπνάει το χώμα,
αν τον διψάσει για γλυκό νερό, την άγρια αρμύρα πίνει,
κι αν λαχταρίσει προς το σούρουπο να δροσοκουβεντιάσει,
σα δυό γειτόνοι αυτός κι ο Χάροντας με γέλια αποσπερίζουν:
«Καλώς το γείτονα το Χάροντα, το μέγα κοπαδάρη,
του ψόφου ορέ και λασποκέφαλα τ᾽ ανθρωποπρόβατα σου!-
έλα να κάτσουμε, οι λυκάρχοντες, απόψε να τα πούμε.»
Γελούν, μιλούν για αμπέλια και σπαρτά σα δυό νοικοκυραίοι,
μιλούν για πόλεμο και για σφαγές και μακρινά ταξίδια,
μιλούν κι ως άγουροι που λάσσουνται για τις σφικτές κοπέλες-
«καλά τα στήθια της Λενιώς, καλά της Ράλας τ᾽ αντικνήμια,
καλή ᾽ναι, Χάρο, κι η καρδιά του αντρούς η ζουρλοπαντιγιέρα!».
Καθίζουν στα πεζούλια της χαράς και τρων κι οι δυό και πίνουν,
και σα σκουτάρια ξημερώματα σκουντρούν τα κρασοκαύκια,
ολόρθος, λαγαρός ο νους του αντρός τον θάνατο αναπνέει
σαν κάτασπρο ανοικτό τριαντάφυλλο που το ζεσταίνει ο γήλιος,
κι ο Χάροντας τραυλίζει, δε βαστάει, πολλά βαρύ του πέφτει
της λεύτερης καρδιάς το μίλημα και του μυαλού το γέλιο.
«Βλάμη, πολύ βαρύ ᾽ναι το κρασί, θα σηκωθώ να φύγω!»
Παραπατάει, διαβαίνει την αυλή, σκοντάφτει στο κατώφλι,
Το άγριο κρασί τον ανακέρωσε, χτυπάει στα θυροστόμια
κι ότι έφαγε ήπιε τ᾽ αναξέρασε, λερώθηκαν οι πλάκες.
Κι ο γείτονας του, εγώ, αναπαίζω τον κι άγρια του βγάνω γιούχα:
«Καλό ᾽ναι, Χάροντα μου το κρασί, καλό του νου το γέλιο,
Καλή ᾽ναι και τ᾽αντρούς η συντροφιά, μα θέλει παλικάρι!».

Nίκος Καζαντζάκης, Οδύσσεια, Σ. 1270- 1295

Βλέπει επίσης τον Δον Κιχώτη, τον Ιππότη του ιδανικού, τον Iππότη των απελπισμένων, τον ουτοπικό, τον αιθεροβάμονα, τον φλογόμυαλο,^[2] τον εραστή των μεγάλων ιδεών και τον αθεράπευτα και παθιασμένα ερωτευμένο με την άκαρδη Δουλτσινέα. Γιατί ίσως απ᾽ όλους τους αρχηγούς, αυτός, ο Δον Κιχώτης, συμβολίζει πιο πιστά τη μοίρα του ανθρώπου.^[3]

Κάποιοι μελετητές του έργου του Ντύρερ σημειώνουν ότι ο ζωγράφος γνώριζε κείμενο του Έρασμου (1466-1536) που δημοσιεύθηκε το 1503-4. Πρόκειται για το Εγχειρίδιο του Χριστιανού Ιππότη (Enhiridion milites Christiani) όπου και αναφέρεται ο ψαλμός 23 του Δαυίδ: Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω δεν θέλω φοβηθεί κακόν, διότι συ είσαι μετ' εμού, η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν.
Άλογο και αναβάτης διέπονται από τους κανόνες των αναλογιών του σχεδόν σύγχρονου του Ντύρερ, Leonardo Da Vinci (1452- 1519).

H πρώτη σημαντική ποιητική «εξήγηση» του έργου έγινε από τον Βίκτορα Ουγκώ ( 1802-1885).

H επόμενη λογοτεχνική αναφορά στο ίδιο έργο είναι του πολωνού συγγραφέα Ηenryk Sienkiewicz (1846- 1916, πολύ γνωστός για το μυθιστόρημα Quo Vadis, 1895, Βραβείο Noμπέλ Λογοτεχνίας 1905):«…and he looked around him and saw the very image of death, as a skeleton mounted upon a skeletal horse, pressing closely beside him, with his white bones rattling».) Απόσπ. από το ιστορικό μυθιστόρημα του Σιενκιέβιτς, Knights of the Cross, 1897-1900.

Η επόμενη αναφορά στη χαλκογραφία του Ντύρερ είναι του Νίκου Γκάτσου (1911-1992).

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ (1950)

(1513)

Καθώς σε βλέπω ακίνητο
Με του Ακρίτα τ᾿ άλογο και το κοντάρι του Άη-Γιωργιού να ταξιδεύεις στα χρόνια
Μπορώ να βάλω κοντά σου
Σ᾿ αυτές τις σκοτεινές μορφἐς που θα σε παραστέκουν αιώνια
Ώσπου μια μέρα να σβηστείς κι εσύ παντοτινά μαζί τους
Ώσπου νὰ γίνεις πάλι μιά φωτιά μες στξ μεγάλη Τύχη που σε γέννησε
Μπορώ να βάλω κοντά σου
Μια νεραντζιά στου φεγγαριού τους χιονισμένους κάμπους
Και το μαγνάδι μιας βραδιάς να ξεδιπλώσω μπροστά σου
Με τον Αντάρη κόκκινο να τραγουδάει τα νιάτα
Με το Ποτάμι τ᾿ Ουρανού να χύνεται στον Αύγουστο
Και με τ᾿ Αστέρι του Βοριά να κλαίει και να παγώνει—
Μπορώ να βάλω λιβάδια
Νερά που κάποτε πότισαν τα κρίνα της Γερμανίας
Κι αυτά τα σίδερα που φορείς μπορώ να σου τα στολίσω
Μ᾿ ένα κλωνὶ βασιλικό κι ένα ματσάκι δυόσμο
Με του Πλαπούτα τ᾿ άρματα και του Νικηταρά τις πάλλες.
Μα εγώ που είδα τους απογόνους σου σαν πουλιά
Να σκίζουν μιαν ανοιξιάτικη αυγή τον ουρανό της πατρίδας μου
Κι είδα τα κυπαρίσσια του Μοριά να σωπαίνουν
Εκεί στον κάμπο του Αναπλιού
Μπροστά στην πρόθυμη αγκαλιά του πληγωμένου πελάγου 
Όπου οι αιώνες πάλευαν με τους σταυρούς της παλληκαριάς
Θα βάλω τώρα κοντά σου
Τα πικραμένα μάτια ενός παιδιού
Και τα κλεισμένα βλέφαρα
Μέσα στη λάσπη και το αίμα της Ολλανδίας.

Αυτὸς ο μαύρος τόπος
Θα πρασινίσει κάποτε.
Το σιδερένιο χέρι του Γκετς θ᾿ αναποδογυρίσει τ᾿ αμάξια
Θα τα φορτώσει θημωνιές από κριθάρι και σίκαλη
Και μες στους σκοτεινούς δρυμούς με τις νεκρές αγάπες
Εκεί που πέτρωσε ο καιρός ένα παρθένο φύλλο
Στα στήθια που σιγότρεμε μια δακρυσμένη τριανταφυλλιὰ
Θα λάμπει ένα άστρο σιωπηλό σαν ανοιξιάτικη μαργαρίτα.

Μα συ θα μένεις ακίνητος
Με του Ακρίτα τ᾿ άλογο και το κοντάρι τ᾿ Άη-Γιωργιού θα ταξιδεύεις στα χρόνια
Ένας ανήσυχος κυνηγός απ᾿ τη γενιά των ηρώων
Μ᾿ αυτές τις σκοτεινές μορφές που θα σε παραστέκουν αιώνια
Ώσπου μια μέρα να σβηστείς και συ παντοτεινά μαζί τους
Ώσπου να γίνεις πάλι μια φωτιά μες στη μεγάλη Τύχη που σε γέννησε
Ώσπου και πάλι στις σπηλιές των ποταμιών ν᾿ αντηχήσουν
Βαριά σφυριά της υπομονής.
Όχι για δαχτυλίδια και σπαθιά
Αλλὰ για κλαδευτήρια κι αλέτρια.

Ο Αμερικανός ποιητής Randall Jarell (1914-1965) στο ποίημα του το 1955 αναφέρεται στο ίδιο έργο:

Death and devil, what are this to him?
His being accuses him-and yet his face is firm
In resolution, in absolute persistence;
The fold of smiling do to steadiness;
The face of its own fate –a man does what he must–
And the baby underneart it says. I am. [...]

Ο Jorge Louis Borges ( 1899- 1986) έγραψε δύο σονέτα για το ίδιο έργο του Dürer: «Ritter, Tod und Teufel (I και IΙ).

– «γιατί, κοιτάζοντας το έργο της τέχνης, νιώθουμε πως όλα, άνθρωποι και ζα, μελλούμενα και περασμένα, ζωή και θάνατος, είναι ένα.»^[4]

_{ΑΝΑΦΟΡΕΣ}

E. Panofsky, The life and art of Albrecht Dürer, Princeton University Press, 1945, 1971.
Robert J. Clements: Durer's Knight, Death and Devil: Five Literary Readings. New York University.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κείμενα το βιβλίο του Αυστριακού Ούγκο φον Χόφμανσταλ, Ιππότης, Θάνατος, Διάβολος (επιλογή, μετάφραση, επίμετρο: Αγγελική Κορρέ). Το μόνο που συνδέει τα ποιήματα (που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά, συνοδευόμενα από δύο μονόπρακτα) και το έργο του Ντύρερ είναι ο τίτλος.