Πέντε

Η θεία εικόνα των γυναικών
Στην ουσία μας κάνει θεούς
Μας πλανεύει με το μήλο
Της Εύας στις οικείες γωνίες
Των καθημερινών ερώτων.

Οι γυναίκες των θείων εικόνων
Που πάλλονται μες τις καρδιές μας
Προσόψεις σε γαλάζιο ουρανό
Και η Ιωάννα μέσα στ’ άσπρα
Μυστική ορχήστρα που χάνεται.

Στο σπίτι των βουνών της Άνδρου
Με την σκιά της θάλασσας να ανεμίζει
Ως σημαία πάνω στα πράσινα χορτάρια
Σαν όνειρο που βάλτωσε στα χωράφια
Των απατηλών συνδυασμών του ήλιου.

Κάποτε σε είδα εκεί στην γειτονιά
Των νεοκλασικών κτηρίων την είσοδο
Να αγοράζεις τιμαλφή για την σιωπή
Ένα κυριακάτικο πρωινό νωρίς
Που τα ποιήματα κοιμούνταν ακόμη.

_{Λαύριο 3 Απριλίου 2022}

Έξη

Και την έκτη ημέρα στην απέναντι όχθη
Αιωρήθηκα στους ουρανούς ακριβώς
Στην μέση του πουθενά που ξαναγεννήθηκα
Ως φλεγόμενος ποιητής εκ της τέφρας μου.

Αυτή η αιώρηση μου με τρόμαξε τότε
Γιατί δεν ήταν ασφαλής ή εξασφαλισμένη
Η επιστροφή στον πλανήτη ή το νησί
Όπου ζούσαμε πλάι-πλάι με τους ειδικούς.

Όταν δε έπεφτε η νύχτα με τα τριζόνια
Να ωρύονται για τα παράσιτα των ερτζιανών
Έμενα κλεισμένος σε ένα δωμάτιο σκότους
Και άκουγα κρυφά τους ψιθύρους των τοίχων.

Και τα δάκρυα ήρθαν καυτά και κυλούσαν
Στις όχθες της παραθαλάσσιας πόλης μας
Άλλοτε θερμαίνοντας το νερό το γλυφό
Και άλλοτε δημιουργώντας τσουνάμι καυτό.

Και όμως, έβλεπα σμήνη κόκκινων οχημάτων
Να σβήνουν τις φλόγες επί των υδάτων
Με τους πυροσβέστες να ρίχνονται στην φωτιά
Και να πνίγουν στα αναφιλητά τα δάκρυά μου.