Ο χρόνος περνάει, λένε. Αλλά έχει βγει κανένας τελευταία να δει από πού έρχεται και πού πηγαίνει; Η γιαγιά Γιούλα ήξερε όλες τις διαδρομές, τα μονοπάτια και τις στάσεις που έκανε ο χρόνος. Γνώριζε ακόμα και τις παρακάμψεις που μπορεί να έπαιρνε όταν αργούσε και βιαζόταν. Κανείς δεν ξέρει στα αλήθεια πώς η γιαγιά απέκτησε αυτό το χάρισμα. Κάποιοι λένε ότι έκανε συμφωνία με τον Διάβολο όταν ήταν έφηβη, χορεύοντας γύρω από μια φωτιά στο δάσος, χωρίς να φοράει ούτε το βρακί της. Άλλοι, που δεν πιστεύουν στον Διάβολο, λένε ότι το χάρισμα της το έδωσε ο Θεός ο ίδιος και ότι αυτή είναι μια σύγχρονη Αγία. Βέβαια ίσως οι αγίες να μη κουτσομπόλευαν τόσο, αλλά και πάλι ποτέ δεν ξέρεις. Κυκλοφορούν και οι φήμες ότι η γιαγιά ήταν κάποτε παντρεμένη με τον χρόνο, τότε που τον έλεγαν Χρόνη. Ο χωρισμός τους ήταν τόσο αμήχανος, που οι δύο τους δεν έχουν ξαναβρεθεί στον ίδιο χώρο. Υπάρχουν και εκείνοι που θεωρούν πως η γιαγιά Γιούλα δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Είναι μια οντότητα εγκλωβισμένη σε μια μυστήρια διάσταση του χωροχρόνου, δέσμια να μη γερνάει ποτέ και να επαναλαμβάνει την ίδια μέρα ξανά και ξανά. Εντάξει, ίσως να μη το λένε με αυτά τα λόγια ακριβώς, αλλά κάτι τέτοιο εννοούνε. Όπως και να έχει δεν θα μάθουμε ποτέ πώς η γιαγιά γνωρίζει τα περάσματα του χρόνου και δεν έχει και σημασία να μάθουμε, πιστέψτε με. Σημασία έχει πως όποτε ο χρόνος περνούσε έξω από το σπίτι της, η γιαγιά έβρισκε μια πρόφαση για να λείπει. Μα που θα ήταν επίσκεψη σε κάποια φιλενάδα, μα που θα ήταν εκτός για εξωτερικές δουλειές, ο χρόνος δεν την έβρισκε ποτέ και δεν μπορούσε να την περιμένει και όλη μέρα μπάστακας έξω από την πόρτα, δεν είχε το χρόνο. Φέτος η γιαγιά θα κλείσει τα εκατόν εβδομήντα δύο, αλλά δεν την κάνεις για πάνω από εικοσιπέντε. Στα γενέθλια της θα καλέσει όλο το χωριό. Όλους εκτός από έναν.