Στη δραματοποίηση του πίνακα του Βαν Γκογκ «Σταροχώραφο με κοράκια» οι ρόλοι ήταν δύο: Κοράκι και Στάχυ. Ο ρόλος «Κοράκι» απαιτούσε δράση και αυτοσχεδιασμό, ενώ ο ρόλος «Στάχυ» αρμονικές κινήσεις και λίκνισμα του σώματος σύμφωνα με τον αέρα της τουρμπίνας. Τα κοστούμια ήταν ολόσωμες στολές, μαύρες με φτερά για τα «Κοράκια» και κίτρινες με κρόσσια για τα «Στάχυα». Ο Έντγκαρ έπαιζε το «Κοράκι», ήταν μονίμως ντυμένος στα μαύρα και το διασκέδαζε όσο δεν έπαιρνε. Φορούσε τη στολή του κι εκτός σκηνής, στην κανονική του ζωή. Μέσα στα μαύρα κουρέλια αισθανόταν ελεύθερος στα πιο ποταπά του ένστικτα. Χαρτόπαιζε, ξεχνούσε να φάει, έπινε μόνο αλκοόλ. Εκείνη τη μέρα πριν την παράσταση πέρασε από το μυστικό στέκι και ρούφηξε ένα σφηνάκι με κονιάκ, για να απογειώσει την υποκριτική του. Όταν έφτασε στο θέατρο σκαρφάλωσε με μαεστρία στις σκαλωσιές του σκηνικού. Από εκεί με περασμένο ένα σκοινί στη μέση του και κρατώντας την μπάρα με το ένα χέρι αιωρούνταν το εβενόχρωμο πουλί και στροβιλιζόταν, όπως κάθε βράδυ, πάνω από το σταροχώραφο, τους ομοτέχνους του δηλαδή, ντυμένους στα κίτρινα. Όμως εκείνο το βράδυ κάτι δεν υπολόγισε σωστά, πήρε μεγαλύτερη φόρα και βγήκε εκτός σκηνής, προσγειώθηκε ανάμεσα στους θεατές, αίμα έτρεξε από το στόμα του, που ψέλλιζε ως το τέλος σέρνοντας τα φωνήεντα μία φράση ακατανόητη “Neeeevermoooooore”, απάντηση σε έναν αόρατο συνομιλητή, πριν τα μάτια του ακινητοποιηθούν στο άπειρο.