^{ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ}

Ερημικό και άσπρο φως.
Κάτι σαλεύει στο σκοτάδι.
Είσαι; Δεν είσαι; Μορφή
από φόδρα της νύχτας,
με δυναστεύεις καθώς
δεν φύτεψες γιους και θυγατέρες
για να καλλιεργούν το μύθο σου.
Γιος σου, γι’ αυτό βαφτίζομαι
κι απ’ τις Αντίμπ όπου έγραφες
σου γράφω…
Μια γριούλα
μου ιστόρησε τα καθημερινά,
πως έβγαινες στητός
με το μπαστούνι σου
κι ήταν το φρύδι σου
εκεί που έσμιγε το πέλαγο
του νόστου, περισπωμένη Κρήτη.
Απ’ το σταθμό
                τα τραίνα
περνούν μεθοδικά
κι οι νύχτες πλανιώνται
στην αττική τους έξαρση.