Πέρασε την ανοιχτή πόρτα του περιοδικού Αντί και έγραψε τη δική του ιστορία στην εικαστική κριτική.
Ευρηματικός και ανήσυχος για όλα τα γεγονότα, με πολιτικό ένστικτο και αγωνιστική στάση ζωής.

Τον θυμάμαι για την ευγένεια ακόμη και όταν διατύπωνε τις ριζοσπαστικές απόψεις του, ειδικότερα στο άρθρο του στην έκδοση των «Φίλων του περιοδικού Αντί» για το Κιτς: Κάτι το ωραίον.

Η Αντιγραφή της Αντιγραφής

«Σε έναν κόσμο που καθημερινά μεταβάλλεται, το μεγάλο κοινό ψάχνει απεγνωσμένα για αξίες σταθερές κι αναλλοίωτες. Τα κοινωνικά στρώματα που πετυχαίνουν την οικονομική άνοδο αισθάνονται ιδεολογικά ανασφαλή, γι’ αυτό και επιζητούν την απόκτηση πραγμάτων με αξία αιώνια. Ως αντικείμενα αντιπροσωπεύουν τέτοιες αξίες, γίνονται φετίχ ψυχολογικής ασφάλειας και σύμβολα επιτυχίας.
Τα έργα τέχνης και ειδικότερα οι πίνακες ζωγραφικής προσφέρονται για τέτοια χρήση. Η κατοχή τους βεβαιώνει την οικονομική επάρκεια, συμβολίζει την ιδιοποίηση των αιώνιων αξιών της τέχνης, επισφραγίζει την κοινωνική άνοδο, αποδεικνύει τη μορφωτική ανωτερότητα.
Πού να βρεθούν όμως τόσα πολλά έργα για να καλύψουν τη διαρκώς αυξανόμενη ζήτηση;
Οι μηχανισμοί της αγοράς ανέλαβαν έγκαιρα αυτόν τον ρόλο…».

^{XΑΡΗΣ  ΚΑΜΠΟΥΡΙΔΗΣ}