V

Είμαστε οι άνθρωποι της άλλης όχθης

Άνθρωποι που κανείς δεν μπορεί ν’ αγγίξει,

Ορατοί όμως και κοντινοί,

Το σώμα μας δεν έχει σταθερό περίγραμμα

Κι από το πρόσωπό μας μόνο το βλέμμα απομένει,

Γιατί από μας τους ίδιους μας απόδιωξαν

Και η αληθινή πατρίδα μας απαγορευμένη.

[…]

VI

Διάφανοι, διαυγείς, μας πλησιάζουν

Κι αν οι κινήσεις τους μοιάζουν αναποφάσιστες

Είναι γιατί δεν έμαθαν ακόμα να ζουν

Χωρισμένοι απ’ τις παλιές τους τις αγάπες, είναι

Γιατί τους έχουν εξαντλήσει καινούργιες κινήσεις

Κι έχουν κουραστεί να μεταλλάζουν τη γύμνια σε ελπίδα.

[…]

VII

[…]

Το πρόσωπό τους μερικά βράδια

Σβήνει την ομίχλη και τους ανήκει

Γιατί κατέχουν τον αρχαίο σπόρο του χαμόγελου

Από μια γη που είπε πάντα τ’ όνομά της.

_{Hommes de l’autre rive / Άνθρωποι της άλλης όχθης (2002), μτφρ. Κ. Αγγελάκη-Ρουκ / Α. Βλαβιανού (2006)}