^{A Dimitri Analis, le poète}

Reste encore un peu ici contempler
Le visage de ta mère qui vient de naître,
Me dit-il.
Verse lui à boire l’eau du verre rempli par tes soins
Pour celle que tu aimeras lorsque tu seras elle.
Tu sais,
Tu n’ es pas mère de la mère,
Tu le deviens quand tu la vois grandir
Dans la cour des galets devant la mer.
Ne te précipite donc pas à partir
Loin de celle que tu aimes !
Il n’y a du temps que dans l’espace.
Partage équitablement tes gestes
Conçus par l’une pour être consommés par l’autre.
Garde la mémoire des lieux
Contre ton ventre.
— Ces indices, ce n’est pas l’amour
Qui les démentira.
Ne crains rien du temps dont tu ne sais rien.

(Il s’interrompt pour essuyer ses mains dans ses cheveux, comme pour reprendre sa parole depuis le début)

Donne sans compter à celle
Que tu abrites sous ton étrange prénom.
— Il n’y a qu’en donnant que tu feras ton temps.
Tu as le temps, écoute…
Elle grandira.
Tu seras mère de la mère lorsque
Tu me reverras.
Il n’y a que la mort
Pour nous réconcilier avec le temps.

_{Lykoporia, le 16/07/2012}

^{Στον ποιητή Δημήτρη Άναλι}

Μείνε ακόμη λίγο εδώ να κοιτάς
Το πρόσωπο της νεογέννητης μητέρας σου,
Μου λέει.
Βάλ’ της νερό να πιει απ’ το ποτήρι που γέμισες με τις φροντίδες σου
Για εκείνη που θ’ αγαπήσεις όταν θα γίνεις εκείνη.
Ξέρεις,
Δεν είσαι μητέρα της μητέρας σου
Αλλά γίνεσαι όταν τη βλέπεις να μεγαλώνει
Στην αυλή με τα βότσαλα μπρος στη θάλασσα.
Μη βιαστείς λοιπόν να φύγεις
Μακριά από εκείνη που αγαπάς!
Μόνο στον χώρο υπάρχει χρόνος.
Μοιράσου ακριβοδίκαια τις χειρονομίες σου
Που στοχάστηκε η μια για να τις χαρεί η άλλη.
Φύλαξε την ανάμνηση των τόπων
στην αγκαλιά σου.
— Τα σημάδια αυτά δεν θα τα διαψεύσει
Η αγάπη.
Μη φοβάσαι καθόλου τον καιρό που δεν γνωρίζεις.

(Διακόπτει για να σκουπίσει τα χέρια του στα μαλλιά του, σαν να θέλει να ξαναπιάσει την κουβέντα του απ’ την αρχή)

Δίνε χωρίς να λογαριάζεις σ’ εκείνη
Που προστατεύεις κάτω απ’ το παράξενο όνομά σου.
— Μόνο δίνοντας κάνεις τον κύκλο της ζωής σου.
Έχεις ακόμη καιρό, άκου…
Θα μεγαλώσει.
Όταν θα με ξαναδείς
Θα είσαι μητέρα της μητέρας σου.
Μόνον ο θάνατος
Μας συμφιλιώνει με τον χρόνο.

_{Λυκοποριά, 16/07/2012}