Ο Δημήτρης Άναλις, ο φίλος που έφυγε, αλλά μένει. Έχω διαρκώς την όψη του μπροστά μου πάντα. Ο Δημήτρης ήταν φίλος μου από παλιά. Ο καλύτερός μου φίλος. Φίλος της ισότητας, ο ποιητής, ο συνεργάτης, ο υποστηρικτής. Σε μια εποχή όπου στην Ελλάδα δεν έβρισκες άνθρωπο, γνωρίστηκα με τον Δημήτρη στην Καλλιθέα, όπου είχα το ατελιέ μου. Και αυτός επίσης κατοικούσε στην ίδια γειτονιά. Πολλές φορές από παλιά ανταλλάξαμε τις γνώμες μας για την τέχνη και την ποίηση της Ελλάδας. Και μετά, στην παρισινή ζωή μας, η φιλία [μας] συνεχίστηκε δυνατή και δημιουργική. Εικονογράφησα ποιήματά του και αυτός έγραψε για μένα. Υπάρχει τίποτα καλύτερο στη ζωή απ’ αυτό; Έτσι ταυτίζεσαι ακριβώς με τον φίλο σου.

Πόσο παράξενη [είναι] η ζωή. Όταν τη ζεις, υπάρχει η φωνή και την ακούς. Όταν έλθει ο θάνατος, μένει η μνήμη σαν λυγμός, που έρχεται και ξαναέρχεται διαρκώς μπροστά σου.

Γεια σου φίλε μου Άναλι. Ποτέ δεν σε ξεχνώ.

Το παρόν κείμενο γράφτηκε τον Νοέμβριο του 2012 για το αφιέρωμα του ελληνογαλλικού περιοδικού Desmos/Δεσμός στον Δ.Τ.Α, όπου και εντάχθηκε σε μετάφραση στα γαλλικά της Joëlle Lissorgues (τχ. 40, dossier coordonné par Antigone Vlavianou, Christian Cogné, Ismini Vlavianou, Παρίσι 2013, σσ. 21-22). [Σ.τ. Επιμ.]