Συνεχίζουμε την σειρά μεταφράσεων ποίησης που με κάποιο τρόπο, ρητό ή υπόρρητο, διαμορφώνει ελληνικά σκηνικά και τοπία, που με την σειρά τους χρησιμεύουν στο κτίσιμο ενός κόσμου – άλλου, αλλά όχι ξένου. Μεταφέροντας τα στην ελληνική γλώσσα αποδίδουμε σε αυτά τα ποιήματα, εν είδει δώρου, την γλώσσα χάριν της οποίας γράφτηκαν παρόλο που γράφτηκαν σε μια άλλη.

Το ελιξίριο δεν είναι δηλητήριο,
δεν είναι λήθη και αμνησία
αλλά μνήμη απέραντη,

η δόξα και το κάλλος των πλοίων,
το κύμα που τα ώθησε εμπρός
κι ο κραδασμός από το κρυφό κοπάδι,

η απειλή των βράχων,
τα καταπονημένα ανοιχτά πανιά
το τεντωμένο στο τέρμα του σχοινί,

η ανάσα και η εισπνοή
η ανάβαση κι η πτώση, βουνό και λαγκάδι
η απαίτηση, η ακρογιαλιά

που σιμώνει, που αποτραβιέται,
του πηδαλιούχου ο πικρός όρκος
όταν βλέπει να απομακρύνεται ο στόχος

μες την νύχτα, άπειρο και παντοτινό
τίποτα, λήθαργος της αναμονής
Ω Ελένη, Ελένη, Δαίμων που είσαι,

θα τελειώσουμε για πάντα
μ’ αυτή την χάρη, το φθονερό φίλτρο
της Αφροδίτης την κατάρα,

έτσι πολέμησαν, ξεχνώντας τις γυναίκες,
ήρωας με ήρωα, ορκισμένο αδερφό και εραστή,
καταριώντας την Ελένη εις το άπειρον.

Είπα, έχω μαθητεύσει στην γραφή.
Αλλά την άκουσα μόνο
όταν οι ιερείς μας απέρριψαν

τα αποσπάσματα παπύρων
που κόμισαν ταξιδευτές
ως ακατέργαστα πρωτόγονα αλφάβητα.

Είχα δει μόνο το σκοτεινό σκίτσο
μιας καραβέλας με φόντο ένα τεράστιο ήλιο
σε καταρρακωμένο χειρόγραφο,

αλλά χαρακωμένο με μελανή σκιά –
έμοιαζε με σκιαγράφημα του ήλιου,
του πλοίου, ή με ζωγραφιά ενός παιγνιδιού.

Δεν με ενδιέφερε κιόλας,
δεν με μόρφωσε κανείς,
ούτε μάντεψα τον εσωτερισμό του ιερατείου,

αλλά όταν ένα πουλί χίμηξε μπροστά μου
εκείνο το απόγευμα
φάνηκε να κατανόησα την γραφή

σαν ο Θεός να έφτιαξε την εικόνα
και να την ταίριαξε
με ζωντανό ιερόγλυφο,

πώς αναγνώρισα το αρπακτικό;
πώς επικαλέστηκα την μητέρα;
γιατί τον κυρίευσε τέτοιος τρόμος;

μες το σκοτάδι, θα πρέπει να έμοιαζα
με μελανά χαρακωμένο σκιαγράφημα,
αλλά με τον θυμό του, με το αναμμένο κάρβουνο,

έγινα ό,τι η καταγγελία του εποίησε:
Ίσις, για πάντα έγκυος
και το παιδί, Ιέραξ Ώρος.

Είναι η Μοίρα αδυσώπητη;
Έχει διατάξει ο Δίας ότι, για πάντα,
ο Έρως θα είναι παιδί του Πολέμου;

Ω Έρως με τις φλεγόμενες φτερούγες σου!
Ω Ώρος με τα χρυσά φτερά σου!
άσε την καρδιά μου να πλημμυρίσει με γαλήνη,

άσε με να τον επανελκύσω σε αυτόν τον τόπο –
μόνος του, βαδίζει όντως στην θάλασσα;
ρωτάει όντως τα πλανώμενα αστέρια;

λικνιζόμενος μπροστά στο κατάρτι
«ο καιρός έχει αλλάξει,
είμαστε μακρυά από – από –»

τι ραγισμένη καρδιά, τι αγιάτρευτος
πόνος τον καίει βαθειά μέσα στους τένοντες
καθώς θυμάται το βέλος

που του έκλεψε την Αθανασία
που τον έκανε Θνητό –
άσε της Ελένης το κυρίαρχο κυνήγι

να περάσει μέσα από τον ναό, να λύσει το αίνιγμα
που είναι γραμμένο στα Τείχη,
άσε το να λυθεί σαν ιέρειας πέπλο –

καμία ιέρεια δεν τον κάλεσε να έρθει σε μένα,
δεν ρωτώ, ούτε με ενδιαφέρει να ξέρω
ποια είναι ή δεν είναι η απάντηση,

αν σαν τον Ορφέα τόλμησε να κατέβει στο βάθος της κόλασης,
αν σαν τον Φαέθωνα προκάλεσε το άρμα του ήλιου,
αν έκλεψε σαν τον Προμηθέα

την απαγορευμένη γνώση του ουρανού,
αν παρέβη τον νόμο
(Ω συγχώρα με, Δία, νομοθέτη!)

αν μεταμόρφωσε, σαν την Κίρκη,
ανθρώπους σε χοίρους,
αν αψήφησε την ίδια του την δύναμη

ενώ σωριάζονταν γυναίκες, καθώς το κυρτό
βλέμμα του τις θέριζε σαν δρεπάνι,
αν γέλασε καθώς έπεσαν,

αν βρήκε, εδώ κι εκεί,
κάποιο κορίτσι για ηδονής παραλλαγή,
αν κουρασμένοι μετά την μάχη

οι εκλεκτοί του κοιμήθηκαν στις σκηνές τους,
αν εδώ κι εκεί κάπου έκλεψε ένα παιδί
αν εδώ κι εκεί, παντού

η γοητεία του στρατολογούσε παίδες στα πεδία μάχης,
αν εξαπάτησε ή είπε ψέμματα –
(ήταν γενναίος; ένας αθάνατος

που στρίμωξε οτιδήποτε θνητό;)
αν ρήμαξε μια πόλη,
μια γυναίκα, αν φόρεσε στέμμα

που δεν του άξιζε –
τι, σαν μαγνήτης τράβηξε
το μέταλλο απ’ την πέτρα;

τον χρυσό από το άχρηστο μάγμα;
τον θάνατο από την ζωή;
ήταν ο Πόλεμος αναπόφευκτος;

Άμμωνα-Ζευ, ας μη μ’ αφήσεις να ρωτήσω
αλλά άσε με να τον διεκδικήσω και να γνωρίσω τον Ήλιο
που κρύβεται πίσω από τον ήλιο της διάφανης μέρας μας.

Θυμάμαι μόνο το λύγισμα
του καρπού ενός Έλληνα
καθώς έδενε κόμπο ένα μαντήλι.

Θυμάμαι μόνο
το λύγισμα στο κατάρτι ενός πλοίου
που έφτανε να μετρήσει τα αστέρια.

Θυμάμαι μόνο
να παλεύω να απελευθερώσω
τα πόδια μου από κάτι μπερδεμένα σχοινιά

και ένα άλμα στο σκότος.
Θυμάμαι μόνο
τα κοχύλια, πιο λευκά κι από κόκαλα

στο ακρογιάλι της εγκατάλειψης.
Θυμάμαι μόνο
ένα τσακισμένο λουρί

που κόστισε στον Αχιλλέα
την κυριαρχία του στην Ελλάδα και στον κόσμο.
Θυμάμαι μόνο

πώς είχα αμφισβητήσει τη Διαταγή.
Γι’ αυτή την αδυναμία, την αμφιταλάντευση,
χτυπήθηκα σαν υποτελής

σαν τελευταίος υπηρέτης
πίσω από τα τελευταία κάρα με τα υπάρχοντα
και τα ζευγοδεμένα ζώα.

Σίγουρα δεν είμαι μόνη,
δεν πρέπει να υπάρχει κάποια ιέρεια, ιερέας
δεν πρέπει να υπάρχει η οικογένεια

αυτής της αρχαίας Δυναστείας,
κάποιος Φαραώ, κάποια γυναίκα του Φαραώ;
Τόσο πολύ έχω αυτοφυλακιστεί

στην περισυλλογή μου;
Τόσο πολύ με έχει χωρίσει η ευτυχία μου
απ’ την λοιπή Αίγυπτο;

Ο Αχιλλέας ανήγγειλε ότι είχε δουλειά να κάνει,
να ανακτήσει τα παράλια,
να επιβλέψει και να φροντίσει τον Φάρο,

φως και στέρνα φωτός για τα καράβια,
για άλλους σαν κι εμάς
που δεν είναι ούτε ίσκιοι ούτε σκιές

αλλά οντότητες που ζουν ζωή
ανεκπλήρωτη στην Ελλάδα:
μπορούμε, άραγε, να φέρουμε τον θησαυρό μας,

την σοφία του Άμμωνα και του Θωδ,
πίσω στα νησιά,
ώστε η μαγεία να βρει ένα τόπο

εκεί που κάποτε κυβερνούσε η ερημιά
και μια φυλή πολεμιστών,
Αγαμέμνονος και Μενελάου;

Προσπάθησε να μη ξυπνήσεις τους νεκρούς –
οι ασύγκριτοι οικοδεσπότες
μαζί με τον Αχιλλέα και την Ελένη

δεν έχουν πεθάνει, ούτε χαθεί,
τα νησιά είναι φωτεινά (κι όχι μακριά),
η Πάφος, οι Κυκλάδες,

ένα απλό σπειροειδές κοχύλι θα σου πει
μια ιστορία αρχαιότερη
από αυτά τα μυστήρια,

τόλμησε να ρισκάρεις στις αχαρτογράφητες θάλασσες,
ο Αχιλλέας περιμένει, και η ζωή επίσης,
πέρα από τούτους τους πυλώνες και τις πύλες

είναι μαγεία ο άνεμος, οι θύελλες,
το μυστήριο των δέντρων στα δάση
που ψιθυρίζουν μυστικά στον Κιθαιρώνα

κρατούν ένα ανεπαίσθητο νόημα
αντί αυτού που είναι γραμμένο στην πέτρα
ή στα φύλλα ενός παπύρου,

άσε την έκσταση να προσκαλέσει
την αφροπιτσιλισμένη άμμο
και τον αέρα, το χαλάζι,

την βροχή, το χιονόλευκο σάστισμα
που σηκώνει και ρίχνει
που αποκρύπτει κι αποκαλύπτει

(το πραγματικό
και εμφανές πέπλο),
Ελένη – γύρνα σπίτι.