1.

το μπλε βουνό απέναντί μου, πίσω από το πράσινο το πολύ, πολύ πια μακριά σαν ορίζοντας το βουνό, ο Υμηττός δίπλα-δίπλα, και με το φεγγάρι το τώρα πάλι από πάνω, το μπλε βουνό. δεν έχω καλύτερο φως από τη θέα, από το θέαμα αυτό το προσωπικό μου. το μπλε βουνό όλος ο αέρας, όλος ο άνεμος, το πράσινο μπροστά του τίποτα, σκοτάδι. το μπλε βουνό και μετά τον θάνατό μου εγώ πάλι. χέρια τού βουνού ο ύπνος του, η σκληρή του πια ακινησία. μάτια του η σιωπή του, και νους του πια το κενό, η αχρωματοψία. κι ενώ εγώ πια πουθενά, τότε όλος ο Υμηττός σώμα μου, μπλε παντού, τεράστιο.

2.

τα σύννεφα τη νύχτα το ίδιο ωραία και καλύτερα είναι με τη μέρα. πιο έντονα μάλιστα, σαν πιο φιλικά, σαν πιο επιμελημένα. του ουρανού ο ζωγράφος σαν τον Εγγονόπουλο απτόητος, από την αρχή αποφασισμένος. τα δικά του σύννεφα κάπως πιο λαϊκά όμως, στίχοι παρά ποιήματα κανονικά, πολύ πιο αγχωμένα να τα βλέπουν όλοι παντού. ας είναι. υπάρχει κι ουρανός έξω από τον ουρανό ακόμα πιο πλήρης. αλλά και τ’ απόγευμα τι ωραία πάλι τα σύννεφα! τώρα φυσάει και φεύγουν αργά-αργά πάλι.

3.

ένα καλοκαιρινό σινεμά σαν πλοίο να σέρνει μια νύχτα όλη την Αίγινα πίσω του, σαν βαρκούλες με πυροφάνι να την έχει δεμένη πίσω του. και στην οθόνη του πάνω όχι ταινίες αλλά περίληψη προαιώνια πολλών ανθρώπων, των έργων στο νησί αυτό τη φρεγάτα, στου Πειραιά, στης Αθήνας τη συνομήλική τους ιστορία δίπλα, αραγμένη, αραγμένο. τώρα σε ποια άλλα νησιά πάει η Αίγινα τη νύχτα κοντά και μιλάνε; στην Ύδρα εγώ λέω οπωσδήποτε. μ’ εμένα οπωσδήποτε και στις δύο τους πάνω, διπλό, δίδυμο, διφορούμενο, διστακτικό καθρέφτη μου.

_{[ Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή «Μπλε βουνό». Περιλαμβάνονται στο Ημερολόγιο 2023 με τους πίνακες του Χρήστου Κεχαγιόγλου (εκδ. Εν Πλω) ]}