Αλλά, πες μου τώρα
πώς θες να ξέρω
ότι είσαι πάλι εσύ εδώ
ο ίδιος ακριβώς άνεμος
που έρχεται από το ίδιο ακριβώς βουνό;
Δεν είμαι εγώ άλλωστε εδώ
είχα φύγει νομίζω ήδη μαζί σου
εκείνη την πρώτη φορά
κι έρχομαι τώρα άραγε ξανά;
Ή μήπως δεν έχω καν προλάβει
να τα γράψω όλα αυτά στ΄ αλήθεια;

    1

^{Στον Μιχάλη Γκανά}

Γέρνει φορτωμένο χιόνι του κλαδί του έλατου
ματωμένο τρυγόνι, μπορεί να πετάξει πάλι;
Γιατί το κρύο σκιάζεται και πίστη δεν αντέχει
ο κάμπος πέρα, ο φλύαρος κόσμος ένα δήθεν

τινάζει τώρα το φτερό στροφή ματαιωμένη
ο ουρανός κάτω το χώμα πάνω ανοικτή πληγή
σαστισμένο το μάτι στα γκρεμά, κάποτε πτήση
σημείο του καιρού, να βραδιάσει να σωθεί να δει

ξανά την αλήθεια, το φεγγάρι να μπαίνει βαθιά
στο ρέμα, να κουρνιάσει στην τύχη, ένα τίποτα
πούπουλο στην όχθη της νύχτας, τώρα ασημένιος

καθρέφτης-ποτάμι με τους χίλιους κινδύνους δώσε
όχι το ρόχθο σου αλλά τη φυγή, όχι δόλο
αλλά μουσική να προλάβει η μέρα το πουλί.

                2

Γύρνα πίσω
στο σπίτι
να γράψεις εσύ αυτό το ποίημα αντί για μένα
γύρνα πίσω να δεις ξανά
ό, τι αφήσαμε στη μέση
το γυάλινο απόγευμα που έσπασε
κι έγινε χίλια κομμάτια
γύρω στις τέσσερις και μισή
το κρεβάτι που δεν προλάβαμε να στρώσουμε
το παράθυρο που κοίταγε στον κήπο με τις κληματαριές
το ομιλητικό πεύκο, την εξημερωμένη δεντρογαλιά
τις κουρτίνες που έκρυβαν τα όνειρα από τον κόσμο
τη χειροποίητη βιβλιοθήκη με την ξεχαρβαλωμένη σοφία
που μας βοήθησε όμως να βρούμε το νόημα της αυγής
γύρνα πίσω εσύ τουλάχιστον
να δεις ό, τι η μέρα πλήρωσε ακριβά στη νύχτα
λύτρα μεροκάματα αίματος στη μέση του δρόμου
ν΄ ακούσεις ξανά εκείνη την παλιά μουσική
των κίτρινων φύλλων που πέφτουν
κι ακουμπούν στη σιγή
να βρεις το παλιό τετράδιο με τις εκθέσεις
τα άλυτα προβλήματα της αριθμητικής
και της γεωμετρίας της έκτης δημοτικού
να προσθέσεις ξανά το ένα στο μηδέν
ν΄ αφαιρέσεις από τη ζωή την τρέλα

γύρνα πίσω στην κοινόχρηστη αυλή
κι άσε με εμένα στον ουρανό.

                3

Το πιάνο τελικά δεν ανέβηκε στον ουρανό
ούτε βλέπω το μονοπάτι να φέγγει στις λίμνες
στα πουλιά ή έστω να θυμίζει λίγο δάσος
όταν η έρημος καπνός φόβοι και μαύρα φύλλα
όταν έρημος ή χιόνι κατεβαίνει πάνω μας
να σβήσει οριστικά κανόνες, των παθών
όλα τα ίχνη, να σκεπάσει τα φιλιά, προθέσεις –
με τα χρόνια τα ενύπνια οι περιπλανήσεις
σε πόλεις έναστρες κι αψευδείς μας έδωσαν όμως
τους ρυθμούς για μια ζωή που θέλησε απ΄ την αρχή
να γίνει λέξη κύμα ένας στοχασμός καθήκον
στην άκρη του καιρού, ναι εκεί που το φως αρχίζει

να διαβάζει τις αλήθειες, να μαθαίνει γράμματα
πάνω στο σώμα μας, στο αλφάβητο παρόν μας.

                 4

Το πιάνο τελικά
δεν ανέβηκε στα χρώματα του απογεύματος
ούτε ο σωστός καιρός ακούμπησε τα φύλλα
τα σχέδια της γης
από τα παλιά τετράδια ήρθε μόνο αυτή η αύρα
της ηλικίας που πρόλαβε να ξοδευτεί
πριν να γίνει πρόοδος ή σκοπός
ό, τι μας δόθηκε άλλωστε ως εύνοια τω συνειρμών
αυτού του μήνα ήταν
ή μάλλον είναι η φαντασμαγορία
που μας υποσχέθηκε τόσο άδολα η Σαγκάη –
σινιάλα, ιδεογράμματα στη μέση των ενιαυτών
ένα μυστήριο που θα ξεδιαλύνουμε κάποτε μόνοι μας
εκεί στην άκρη της νύχτας
όπως είναι φέρ’ ειπείν η ακριβής σημασία
αυτής της συγκεκριμένης νουθεσίας
που ακόμη φωσφορίζει
μέσα στην αχλύ του χειμώνα, δηλαδή «πλειστάκις».

                5

Το πιάνο τελικά δεν ανέβηκε στα χρώματα
του απογεύματος, ούτε ο σωστός καιρός
σε πήρε κοντά του, στα σχέδια της γης η προφητεία
να θέλει τώρα να σου τα πει όλα: εκδίκηση –
από τα παλιά τετράδα έρχεται μόνο αυτή
η αύρα της ηλικίας που πρόλαβε να ξοδευτεί
πριν να γίνουν όλα όνειρα λέξεις, οι θολές
εικόνες προσπαθώντας για λίγη θάλασσα – τώρα
σε παραλλήλους άγνωστους, σε τροπικούς καμένος
χωρίς φώτα, με τρύπια αεροπλάνα, άοπλος
θα νοσταλγήσω έκσταση μα θα ’χω το λαιμό σου
τι θες από μένα, τι άλλο θέλεις από μένα;

Σινιάλα ιδεογράμματα, μαθήματα πάθους
εξαίσια δώρα – ημίφως, είσαι στην Αθήνα

Καταλαβαίνω
ότι δεν μπόρεσα να φτάσω
ως το τέλος αυτής της μέρας
παρ΄ όλες τις προσπάθειές μου
και μπήκα σε άλλο βαγόνι
κι άλλαξα αμέσως εποχή και χρόνο
— πού άραγε να βρίσκομαι σήμερα
μοιάζει με γειτονιά του Ρότερνταμ
ή του Ντόρτμουντ ή μήπως
είμαι ακόμη στον δικό μου το σπίτι
και διαβάζω τώρα από την αρχή
ό,τι έγραφα συστηματικά
τον προηγούμενο αιώνα μάλλον
νομίζοντας μάλιστα την ίδια στιγμή
ότι νυχτώνει και ξημερώνει
μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα
το πολύ.