[…] κοιτάζονταν στα μάτια κι έπαιρνε φωτιά το σύμπαν […] μήνες ήσαν τα δευτερόλεπτα, αιώνες τα λεπτά, […] κι ο Χρόνος δημιουργούσε, ερήμην τους, στη μνήμη τους, το Μνήμα και το Μνημείον ενός Έρωτος που υπέρ των ραδιουργούσε.

— και ηνεώχθησαν οι ουρανοί, και ο νους ηνεώχθη, εκρήξεις στο κρύο κρέας του κρανίου, και, μόλις σε τέσσερα δευτερόλεπτα, τέσσερις δεκαετίες πήραν φωτιά, εξερράγησαν όλα τα χρόνια και οι μήνες και οι εβδομάδες και οι μέρες και οι ώρες και τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα και τα κλάσματα των δευτερολέπτων τεσσάρων δεκαετιών, και μουσική από όλο το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα κατέκλυσε την κρύπτη της μνήμης του, θραύσματα και σκλήθρες να εκτοξεύονται στο ξύλο της καταπακτής, φράσεις και λέξεις να χορεύουν μες στα περιδινούμενα κύτταρα ενός μυαλού που δεν ήταν πια μυαλό αλλά στόχος μιας συστοιχίας πυροβόλων, δεκάδες μικροσκοπικοί ηλεκτροκίνητοι καταπέλτες να βάλλουν πύρινα τόπια, αφότου το μυδραλιοβόλο βλέμμα της διαπέρασε κάθε αμυντικό μπούνκερ, η μπλίτσκριγκ ματιά/φωτιά της έκανε, ερήμην της, σμπαράλια σύνολο τον μηχανισμό των βεβαιοτήτων του, κονιορτοποίησε ντάνες κιτάπια συναισθηματικών εσόδων/εξόδων, έστειλε ακαριαίες τορπίλες σ᾽ όλα τα θωρηκτά των πεποιθήσεων, πεντακόσιοι είκοσι ένας ατρόμητοι καμικάζι σε ισάριθμα Mitsubishi A6M, τα γνωστά, από τις ταινίες και τα πλαστικά συναρμολογούμενα των παιδικών του χρόνων, Zero, έδωσαν αδυσώπητο λυτρωτικό πόνο σε ό,τι φρονούσε, ο συναισθηματικώς αναλφάβητος, ότι είναι η φρόνηση, ξέσκισαν τα πρέκια εκείνου του τίγκα στις αχίλλειες πτέρνες Περλ Χάρμπορ που ήταν ο ψυχονοητικός του ναύσταθμος εκείνο το απόγευμα της 7ης Δεκεμβρίου του 2011, ημέρα Τετάρτη, δύο χιλιάδες οχτακόσια ογδόντα οχτώ εικοσιτετράωρα από την πρώτη στιγμή έως την πρώτη ώρα, ναι, 2888 εικοσιτετράωρα από την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου του 2011 έως το Σάββατο, 2 Νοεμβρίου του 2019, και, οφκόρς, εφτά δεκαετίες ανάμεσα στo Tora! Tora! Tora! [totsugeki raigeki (突撃雷撃) — πριγκίπισσα των χρυσαφένιων τίγρεων, και εξαπολύστε επίθεση, παρακαλώ!], και το Τώρα! Τώρα! Τώρα!, που μετέδιδαν όλοι οι ραδιοασύρματοι του ανατιναγμένου πύργου ελέγχου μες στο κρανίο του σε κάθε ακροβολισμένο κύτταρό του·

κι ανοίγει, σκάει το μυαλό, εκρήγνυται, Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου του 2011, πέντε η ώρα που βραδιάζει, Lucy In The Sky With Diamonds, στην οδό Φειδίου, με κόσμο και ντουνιά που μεμιάς εξαερώνεται, αφανίζεται, εξαχνώνεται. Εκείνος: δεν έχει δει ακόμη την ουλή στην αριστερή της κνήμη. Εκείνη: τα έχει δει όλα και δεν βγάζει κιχ, μόνο κοιτάζει και μειδιά. Εκείνος: γαλάζια μάτια, κόκκινο βλέμμα. Εκείνη: γαλάζια μάτια, κόκκινη καρδιά. Εκείνος: μυθιστόρημα / εικονοστάστιο επωνύμων αγίων / installation με λέξεις / πολαρόιντ όλων των φίλων του / στροβοσκοπική λογοτεχνία. Εκείνη: σονάτα για τσέλο / παρτιτούρα ανωνύμων πάνκηδων των νάιντις / installation με ατσάλι & πλέξιγκλας & σάρκα & γάζες / σκίτσα βλεμμάτων όλων των φίλων της / στροβοσκοπική φιλοσοφία. Εκείνος: πολλῶν δ᾿ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω. Εκείνη: but I have swam through libraries and sailed through oceans. Εκείνος: «φεγγαραχτίδες ανάδευαν αστέρια σ᾽ όλο τον ουρανό». Εκείνη: «ο μηχανισμός της σάρκας είναι εκπληκτικά ακριβής». Εκείνος: Beatles / Παναθηναϊκός / Λευκή τζαζ / Μεταλλική αρχειοθήκη, φωριαμός, δερμάτινα σημειωματάρια, υπερκαταγραφές / Γαλλογερμανικός Άξονας (Ντεμπόρ & Έγελος) / Κυψέλη. Εκείνη: Ramones / Ολυμπιακός / Μαύρη τζαζ / Σάκος εκστρατείας, γυλιός, δερμάτινα σημειωματάρια, υπερμεταγραφές / Ιταλοαμερικανική Δύναμη Κρούσης (Αγκάμπεν & Κάθι Άκερ) / Εξάρχεια·

κι ο παρών χρόνος γίνεται κοκτέιλ μολότοφ μες στο μπουκάλι όπου σμίγουν εμπρηστικά ο παρελθών χρόνος κι ο μέλλων χρόνος, κι ο χρόνος όλων των στιγμών που πέρασαν σ᾽ εκείνο το κατώφλι· να είναι Εκείνη μια μαγική μαγεία μαγισσών που φέγγουν με κλεφτοφάναρα την ατραπό του, του δείχνουν & δεν του επιβάλλουν, τον στέλνουν αδιάβαστο στη γωνία να δει αν έρχεται, του ψιθυρίζουν συνθήματα που θα γραφτούν με φώσφορο στις αλέες του εικοστού πρώτου αιώνα, τον παροτρύνουν να γίνει αυτός που ήταν να γίνει αλλά σκόνταψε στα διαδικαστικά και τις μάταιες δευτερολογίες καθώς επέμενε στη βολή Γιατάκι / Τσαρδί / Κονάκι, ενώ Εκείνη, ήδη από τότε, είχε αρχίσει την ερωτοτροπία της με το αέναο ταξίδι, με το στήσιμο καταφυγίων σε όλες τις ταραγμένες μητροπόλεις, ξέροντας πολύ καλά, από τότε που κινούσε το προεφηβικό της δοξάρι στο προεφηβικό της τσέλο, ότι όταν οι προεφηβικές ψυχονοητικές ίνες παίρνουν φωτιά απ᾽ το μπαράζ των Ramones απαιτείται συγκράτηση/συγκρότηση, προέχει η διάπλαση/διαλεκτική, η στρατηγική νουνέχεια, το σύστημα, διαολοσταίνεις τυχαιότητες & αυθορμησίες, γίνεσαι μπενγιαμινική τροχοπέδη στο τρένο της μεγάλης φυγής, κάνεις περισκόπιο το μυαλό, κάνεις σκακιέρα το λαβύρινθο, τους τη βγαίνεις από κει που δεν το περιμένουν, έχεις το απόρθητο refuge έτοιμο, οργανωμένο, εξοπλισμένο με βιβλία & σημειωματάρια & χρονομετρητές & καφέ & μπρίκι & νεκταρίνια & ένα άνθος εντελβάις & λέξεις που μεταφέρονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα από τον αμφιβληστροειδή στα εγκεφαλικά κύτταρα και στις συνάψεις και στο υπογάστριο και στην κλείδα και στο πέλμα·

ναι, ο οργανισμός βάρεσε συναγερμό, αλλά ήταν βραδυφλεγής, βραδυφλεγέστατος συναγερμός, ήταν αστραπή σε slow-motion, ο συναγερμός, ιαχές με σιγαστήρα, ένας συναγερμός που σε ωθούσε λάου-λάου να ξετρυπώνεις αλήθειες για εκείνα τα τέσσερα πρώτα δευτερόλεπτα της πρώτης στιγμής, του απογεύματος στην οδό Φειδίου, την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου του 2011, πέντε η ώρα που βραδιάζει, ναι, να ξετρυπώνεις αλήθειες στις τρίλεπτες ξυραφιασμένες άριες των Ramones που άκουγε Εκείνη, αλήθειες στα νουάρ της συμφοράς, στης κακιάς ώρας τα pulp που σου έκαναν συντροφιά όταν το ουίσκι ήταν άχθος και το ακριβό γούστο είχε τεθει σε διαθεσιμότητα μέχρι νεωτέρας, αλήθειες να ξετρυπώνεις όπως αυτή: «Η αγάπη είναι ευκαιρίες, ε, εσύ, ψηλά εκεί με τ᾽ άστρα στα μάτια», και όπως τούτη: «Με βρήκε επειδή με χρειαζόταν κι ένιωσε τη λαχτάρα μου για ειδύλλιο»· κι αίφνης, με τον οργανισμό να έχει βαρέσει συναγερμό, κατακλύζεσαι από τη διάθεση να είναι πια κομμένα τα αλερετούρ στο χάος, τέρμα πια οι μπαγλαμαδιές στην άβυσσο, η κατάσταση να απαιτεί πρόγραμμα, σχέδιο, στραφταλιστή μέθοδο, τριζάτη εχεφροσύνη, διαλεκτική της διελκυστίνδας, επανάληψη και πάλι επανάληψη και δώσ᾽ του ξανά επανάληψη στο πικάπ του Symbiosis με τον Μπιλ Έβανς να ηδύνει το σύμπαν, ατσαλάκωτη κοστουμαρισμένη Selbstbewusstsein απαιτεί το μυδραλιοβόλο βλέμμα της, η μπλίτσκριγκ ματιά/φωτιά της, αυτοσυνειδησία στο έπακρο, στην τσίτα η επαγρύπνηση, η προσοχή, η μέριμνα μην πάθεις τίποτα, très χεσμένος να είσαι μην τσαλακωθεί η σωματική σου ακεραιότητα, ούτε γρατζουνιά, να είσαι όλος όλα όλοι όλες για Εκείνη, να κινείσαι στους δρόμους ανάμεσα Κυψέλη και Εξάρχεια σαν δεκανέας στο Platoon, να βλέπεις παντού κι αδιαλείπτως μες στις οθόνες του άστεως την κατηγορική προσταγή with a twist όπως την άκουσες, τυχαία, κατά λάθος, δεν το ᾽θελες, σ᾽ ένα μαγέρεικο στην οδό Κερκύρας, «Μα αφού αυτό είναι ο έρωτας, ντάρλινγκ: τρώγε το φαΐ σου / αγάπα το κελί σου /διάβαζε πολύ» —