Τι έκανε ο Αλέξανδρος

Τ’ ολόσωμο κεφάλι του μ’ εμβλήματα
ολόπερσου Δαρείου! Και ν’ απαιτεί
προσκύνηση των μάγων. Και σελήνης
υποταγή και των νηπίων σφαγή,
εάν στις προσταγές δεν υποκύψουμε
του περσικού του μεγαλείου. Ανθέλλην!

Και δεν λυπήθηκε τη μάνα του, μήτε στο νου του
έφερε τον πατέρα του –ας είναι και κουτσό–
να αισχυνθεί, να θυμηθεί το ήθος,
την περηφάνια, την τιμή των Μακεδόνων!

«Υπέρτατος θεός και Αχαιμενίδης
δεν είσαι, Αλέξανδρε. Δυναστικώς δεν πρέπει
μ’ αισθήματα από λίβανο και χρυσοποικιλίες
να κυβερνάς με του Αχούρα Μάζντα
τους περισσούς καθ’ όλα περσισμούς».

            *

Αλλά κι αυτού, η αλήθεια, δεν τ’ αρέσουν τέτοια
μα τι να κάνει που είναι βασιλιάς
και των Περσών – Πατέρας κι αυτωνώνε;

Τώρα που ο λόγος το ’φερε, θυμήσου
και τη Δαρεία γυναίκα του, που του ’χασε
παιδί στη γέννα﮲  νόμιμο περσόπουλο,
μακεδονόπουλο έστω,
εικόνα της αρρήτου πάντως δόξας του.

«Κατά το κρίμα σου, φτωχό μου, ζήσον με»,
του έλεγε στ’ αυτί την ώρα της ταφής του.
«Σπλάχνο μου εσύ, και πώς να μείνω αγνός
ωσάν το απλούν της γνώμης σου και ανεύθυνον;
Αν ήθελες προλάβει και μιλήσει
στα Μακεδονικά –κι ας ειν’ με περσική
παραφθορά– θα μου ’λεγες τα των νηπίων:
Βεβαίωσόν με, τέκνον μου, εν τοις λόγοις σου
το εμφανές και αμάραντον απείρου πολιτείας».

Κατάληξη εμπολέμων*

Αχός κανείς﮲  οι αντίμαχοί μας πλέον
δεν έχουν άλογα, μηδέ και τις ανάλογες
που να τους ηδονίζουν εκλεπτύνσεις.
Αν είχαν άλογα και μύρωναν τον χρόνο
υπό τον ήχο αυλών (με παλλακίδες
που δίδασκαν σ’ αυτά πώς να χορεύουν)
θα ’χαν λυθεί και τα δικά μας πάθια.

Πέρασε πια ο καιρός που ήμασταν γεμάτοι
με αχαλίνωτη έμπνευση εμείς οι Κροτωνιάτες,
τότε που κατορθώσαμε να παίξουμε
κατά Συβαριτών τ’ αριστοτεχνικά μας.

Απάνω στην αμάχη –θυμηθείτε τι έγινε,
των αντιμάχων τ’ άλογα πριν λάβουν
ανάλογη πυκνή τροπαιοφόρο διάταξη–
γυρίζοντας εμείς ανάστροφα τον ήχο
(με τέλεια δουλεμένες αυλητρίδες)
αυλήματα πηδηχτικά διαχύσαμε
για των αλόγων τ’ ασκημένο αυτί.

Εκείνα ευτύς απαρατούν τη μάχη
κι αρχίνησαν καλλίνικο χορό
λιποτακτώντας ευγενώς σ’ εμάς.
Και τι χαρά και τι στεφάνια τότε,
τι χάντρες τα πλουμίσαμε και με κορδέλες
τα φέραμ’ εδωδά, να μας κερνούν
στα γλεντοκόπια έντεχνους χορούς!

Μετακενώθηκε όμως και σ’ εμάς
αργότερα το πρόβλημα: παραγιομίσαμε
με τρυφηλές αισθήσεις και ηδυπάθειες
καλπάζοντα ηδονίσματα... Και τώρα
ξεράθηκαν οι αυλοί κι οι μελωδίες
σε σταύλους δίχως άλογα σκουριάζουν.

____________________
*Οι Συβαρίτες, όπως αναφέρει στο έργο του Δειπνοσοφισταί ο Αθήναιος, άσκησαν τα άλογά τους να χορεύουν με συνοδεία αυλού. Κάποτε, σε μάχη με αυτούς, οι Κροτωνιάτες έβαλαν δικούς τους αυλητές να εκτελούν τις χορευτικές μελωδίες των συβαρίτικων αλόγων. Τα άλογα άρχισαν να χορεύουν και να λιποτακτούν προς το μέρος των Κροτωνιατών, που κέρδισαν τη μάχη.