Υψίζυγος

Έβαλα τις λέξεις δίπλα σε λέξεις
χαμένα τα νοήματα.
Ανέσυρα συναισθήματα απ’ τα σωθικά συναισθημάτων
κι η καρδιά μου άδεια.
Στοίβαξα τις σκέψεις πάνω σε σκέψεις
μα ο νους μου κενός.
Είδα τον όλεθρο και δε ρίγησα.
Αγάπης χέρι μου απλώθηκε
και έμεινε μετέωρο.
Συνάντησα την απώλεια και τη θλίψη
ατάραχος έμεινα.
Ψόγος κ ‘ειρωνεία λεία επιφάνεια βρήκαν πάνω μου
Από πού να κρατηθούν;
Θανατικό τριγύρω· θύελλα
αἱ δ ̓ ἀγέροντο ψυχαὶ ὑπὲξ Ἐρέβευς νεκύων κατατεθνηώτων. Μα της ψυχής το μάνταλο δεν έτριξε.
Αναίσθητα τ ’αφτιά στο κάλεσμα του ημερήσιου μόθου.
Τι μόνο μέσα σου τα κουβαλάς
πόνο και όλεθρο και θάνατο κι αγάπη
τα ξεχασμένα συναισθήματα και έννοιες ακάλεστες,
που ακόμα γλώσσα καμιά δεν έχει εδώ προφέρει.
Μέσα σου μόνο.
Γιατί ο Κόσμος άδειος προχωρά
Πάντ’ άδειος προχωρούσε, ουδέτερος.
Κι αν γίνεται μορφή, απ’ το κενό γεννιέται
Στο κενό επιστρέφει.
Γαντζώσου στη μορφή και αφανίσου

πῶς ἦλθες ὑπὸ ζόφον ἠερόεντα ζωὸς ἐών;
Κάτεχε το κενό και είσαι της μορφής κύριος ‘Υψίζυγος

Μεγαλήτωρ

Απ’ τις κοιλάδες του Μοένζο Ντάρο και της Χαράπα
μέχρι τα θρυλικά Εκβάτανα περπάτησες
χίλια και χίλια χρόνια
στα σκονισμένα πόδια σου.

Έχασες το μίτο της μυθολογίας σου
σε άγνωστη σφαίρα με τρείς δορυφόρους.
Μα η ζωή ολάκερη δεν είναι στο ακέραιο
κι εσύ την ψάχνεις σε ξεθωριασμένα κατάστιχα.
Ερμητικό παλίμψηστο θυσίας κι αναγέννησης
και τα βουφόνια παράσταση ήταν μόνο
πρόσκαιρο παραπέτασμα
στο ετοιμόρροπο σκηνικό του κόσμου.
Τα κέρατα του ταύρου άθικτα μείναν
με νέκταρ να ποτίζουν τη γή του Μίνωα,
απ’ το βρεγμένο βότσαλο μέχρι τη Δίκτη.
Αέναη επανάληψη στο πέρασμα των εποχών
Ώσπου απ’ το κέντρο σου ξανά να λάμψεις
Μεγαλήτωρ.

Κνέφας

Τιι διημείφθη εις τον κόσμον;Τί διημείφθη μπρός στα μάτια σου;
Τυφλός κι ο πίρος απασφαλισμένος.
Κι ο Ιξίωνας βγαλμένος απ’τον άξονα του κόσμου.
Κατά το χρεών.

Έν,Μηδέν,Όλον,Κόσμος,Όν,Λόγος
Ποιός απεργάστηκε την πλάνη σου;
Εν συνειδήσει·Βαυκαλισμός μωρολογικός.
Πώς θα φωτίσεις τα σκοτάδια σου;
Με ποιάς συνείδησης φλόγα;
Ζάπυρος όχι·Κνέφας.

Εέλδωρ

Απροσμέτρητη συμβίωση με τη φαντασία σου
Μυριάδες ζωές ως αντανάκλασή της
Διεκδίκησε ακόμα και το μερίδιο του Πόνου σου
Ισόμοιρη στα βάρη του.
Ψευδαίσθηση που βάδιζε όμοια με τη νύχτα
δύσετό τ ̓ ἠέλιος σκιόωντό τε πᾶσαι ἀγυιαί.
Κι αν ποτέ δεν έπραξες συνειδητά, ούτε το θέλησες
Δεν κατέχεις ακόμα την άδεια να κερδίσεις τη ζωή σου
Σπαταλημένα χρόνια στο υδραργυρικό όνειρο ζωντανού ασυνειδήτου
ή χρόνια προετοιμασίας στη βαθιά εισπνοή του σύμπαντος;
Αναζήτησε την απειροσύνη μέσα σου
Αρκεί να υπομείνεις τις περιστροφές που απαιτούνται
μέχρι να συντελεστεί το χρυσό πέρασμα.
Με άσματα και με παιάνες ξεκίνα την τη μέρα σου
Έτσι διαρρηγνύεται ότι χωρίζει το ορατό απ’ το αόρατο.
Από το Παρόν έρχεσαι και στο Παρόν πηγαίνεις
Πόσος κόπος να δημιουργήσεις τον κόσμο σου;
Πόση χαρά να φτιάξεις τον Κόσμο;