Τα προκαταρκτικά

Δεν θυμάμαι πότε έφαγα το πρώτο πιάτο με τηγανητούς στρύχνους κονδυλόρριζους, δηλαδή τηγανητές πατάτες, στη ζωή μου, πάντοτε όμως θυμάμαι και αναπολώ πότε ήταν η τελευταία φορά, κάτι που δεν ισχύει με τον αηδή πουρέ ή την αηδέστερη πολέντα. Βεβαίως, μπορώ να ανακαλέσω στην υπερήλικη γευστική μνήμη μου με ανατριχιαστική ακρίβεια τα διάφορα στάδια παρασκευής και σερβιρίσματος που πέρασε η τηγανητή πατάτα στα εστιατόρια, στα ταχυφαγεία, αλλά και στα νοικοκυριά, κατά τα τελευταία 40 χρόνια. Τηγανισμένη με λάδι ή με βούτυρο, σε τηγάνι ή σε φριτέζα, φρέσκια ή προτηγανισμένη, σερβιρισμένη σε πιάτο, σε σακουλάκι ή σε χάρτινο κύπελλο, στρόγγυλη ή σε σκελίδες, η τηγανητή πατάτα αποτελεί από μόνη της μια λαμπρή μα παραμελημένη σελίδα στο έπος της καλοφαγίας. Ακόμη περιμένω τη μέρα που θα λειτουργήσει το πρώτο ίδρυμα εστίασης —ή μάλλον: το άσυλο— όπου θα σερβίρονται αποκλειστικά και μόνο τηγανητές πατάτες, από όλες τις ράτσες, και παρασκευασμένες με όλους τους τρόπους. Όσοι νομίζουν ότι δεν μπορεί να σταθεί ένα τέτοιο μαγαζί στην πιάτσα, ας θυμηθούν ότι η ίδια αντίληψη επικρατούσε και με την εμφάνιση των πρώτων κινητών τηλεφώνων στην αγορά, μόνο που η ορμέμφυτη άγρια ροπή του ανθρώπου για την τηγανητή πατάτα είναι πολύ πιο ισχυρή, αρχέγονη και αμείλικτη από εκείνην για ασύρματη επικοινωνία. Έχετε τολμήσει να κοιτάξετε ίσα στα μάτια ένα παιδί όταν ο σερβιτόρος τού αναγγέλλει ότι οι τηγανητές πατάτες του θα αργήσουν γιατί έπεσαν οι ασφάλειες στην κουζίνα του μαγαζιού;

Ναι, τόσο συγκλονιστική τροφή είναι η πατάτα. Γι’ αυτό και ο ΟΗΕ ανακήρυξε το 2008 ως Παγκόσμιο Έτος της Πατάτας. Κανονικά, θα έπρεπε να συνεχίζουμε να λατρεύουμε ως θεότητα Όπως οι Ίνκας, οι οποίοι όταν η σοδειά της πατάτας δεν ήταν καλή, έκαναν ανθρωποθυσίες στους θεούς της, κόβοντας τις μύτες και τα χείλη των εξιλαστήριων θυμάτων.

Και τώρα, δράση 90′′

Καθαρίζω και κόβω τις πατάτες, σε σκελίδες ή σε φέτες, χοντρές ή λεπτές, ανάλογα με τα γούστα. Πάντως, έχει βρεθεί ότι οι ψιλοκομμένες τηγανητές πατάτες έχουν διπλάσιο ποσοστό λίπους (15%) από τις χοντροκομμένες (8%). Τις πλένω και τις στεγνώνω με μια πετσέτα για να μη μείνει καθόλου νερό πάνω τους. Τις αλατίζω καλά. Τις αφήνω αλατισμένες και σκεπασμένες για είκοσι λεπτά, ώστε να βγάλουν το άμυλό τους και να μην κολλάνε μεταξύ τους στο τηγάνι. Τις ξεπλένω, τις στεγνώνω και τις τηγανίζω σε σησαμέλαιο.

Ω, γήινοι, να τρώτε συχνά πατάτες. Ψητές, βραστές, μαγειρεμένες, τηγανητές. Πρώτον, διότι δεν παχαίνουν. Αυτή η φόβια αντίληψη είχε επικρατήσει στη δεκαετία του 70, όταν διάφορες δίαιτες, όπως η Άτκινς, στηρίζονταν στην παραδοχή πως οι υδατάνθρακες, αυξάνοντας την ινσουλίνη του αίματος, οδηγούν στη λιποαποθήκευση και συνεπώς στην παχυσαρκία. Σήμερα, η επιστήμη έχει κάνει σκόνη αυτήν την άποψη.

Δεύτερον, διότι η πλούσια περιεκτικότητα της πατάτας σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β, και κυρίως της Β6, την καθιστούν μια αγχολυτική τροφή. Η βιταμίνη Β6 αποτελεί απαραίτητο συστατικό για τη δημιουργία νευροδιαβιβαστών που σχετίζονται με την απάλυνση του άγχους, κυρίως επινεφρίνης και νορεπινεφρίνης, αλλά και της γνωστής σε όλους σεροτονίνης, της οποίας η μειωμένη παραγωγή σχετίζεται με την κατάθλιψη.

Τρίτον, διότι είναι πάρα πολύ νόστιμες. Αυτό δεν είναι το πιο ακαταμάχητο επιχείρημα;

Τέλος χρόνου.

Αμέσως μετά

Δεν σας ζητώ να πάρετε ναρκωτικά. Δεν σας προτρέπω να ανάψετε τσιγάρο. Το μόνο για το οποίο σας εκλιπαρώ είναι να ξεπεράσετε τις αναστολές σας και να κάνετε μια τρέλα στη ζωή σας σήμερα. Να επιτρέψετε στον εαυτό σας να τηγανίσει και να φάει τηγανητές πατάτες. Δεν την αξίζετε μια τέτοια τρέλα; Ακούστε, επιτέλους, τον ποιητή, ο οποίος σάς βεβαιώνει πως «Η τρέλα κάνει κόκκινες / τις ντομάτες και τις πατάτες τηγανητές / τις σκιές τραγανές σαν μπισκότα / και τη γιαγιά προχθές με τις παντόφλες / να βουτάει το χιόνι και να / το κάνει πλεξούδες αχνιστές.» (———Δημήτρης Λεοντζάκος).