Κανιβαλισμός τον Αύγουστο

Αλλάζεις ώρα με την ώρα,
τρώω ένα παγωτό κι αλλάζει πρόσωπο:
αν ξέρω την ώρα, ξέρω τον άνθρωπο. Για να σε βλέπω νύχτα,
μάλλον έχεις γκριζάρει. Για να ιδρώνουν τα μαλλιά σου
ανάμεσα στα χέρια μου, μάλλον είναι Αύγουστος
ή μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι Οκτώβριος,
Σεπτέμβριος ήδη, να είναι πρωί και να πέρασε
από πάνω μας βροχή, όπως περνάνε όλα.
Πενήντα χρόνια στη γη γεμάτα και δεν μου έμαθες
ούτε τους μήνες να λέω σωστά,
με τη σειρά τους, ούτε την ώρα.
Θα φτάσω κι εγώ πενήντα και δεν θα ξέρω
πότε έρχεται ο Αύγουστος
πότε φεύγουν οι άνθρωποι,
όπως όταν τρώω παγωτό και λιώνει ξαφνικά
στα χέρια μου και δεν ξέρω πια τι να τα κάνω.

Νοέμβριος

I.
Πλησιάζεις όπως φεύγει
κάποιος που δεν συγχωρεί.

II.
Ο καθένας προετοιμάζεται για την κατάληξή του
όσο κι αν στις ισχνές ψύχρες των περιπλανήσεων
την καθυστερεί με μια πορτοκαλιά
ένα παλτό, ένα τρεμούλιασμα.

III.
Κάνω στην άκρη
γιατί αυτή μου ανήκει.

IV.
Βλασταίνεις από εμένα
σαν τη μοναδική παπαρούνα σε ναρκοπέδιο·
πύρινος διώκτης του εαυτού σου
και σε κυνηγάω.

V.
Ίσως πουθενά κανείς δεν συναντά
το κενό που τόσο επιθυμεί η μοναξιά του·
ούτε στο χώμα ούτε στα βράχια ούτε στο κρανίο του.

VI.
Όταν πέφτουμε μέσα σε μία ανάμνηση
οι νεκροί φοράνε τα σώματά μας
και περπατούν ξανά μαζί και ζεσταίνονται
κατάκοποι από αγάπη
ο ένας από τον άλλο.

VII.
Αντιστέκομαι πριν πέσω
αντιστέκομαι και φανερώνομαι
όπως τα δόντια των πρωτόγονων
μπροστά στην αμφιβολία.

VIII.
Στο βάθος της βοής σε είδα:
στόλισες με σπινθήρες το χρώμα της ώρας
τρίβοντας και τρίβοντας
αγριότητα με αγριότητα.

IX.
Όταν σε πρόλαβα
ακόμα και τότε έμεινα πίσω.

Δεκέμβριος σαν χαϊκού

Ι.
Οι περαστικοί
πιο περαστικοί από ποτέ
χάθηκαν.

ΙΙ.
Μια χιονίζει, μια όχι·
κανένας εδώ
ν’ αποφασίσει.

ΙΙΙ.
Ευτυχώς αργώ,
δεν ξυπνάω πια νωρίς,
οι μέρες τρέχουν.

IV.
Και νόμιζα πως
δεν θα ξεχνούσα ποτέ.
Έκανα λάθος.