Αν ήσουν αίνιγμα
θα 'ταν καλύτερα
δεν θα 'βρισκα τη λύση του
ίσως από ανημποριά
αλλ΄ ίσως κι εσκεμμένα.
Κι αν μάντευες γιατί
θα εκπληρωνόταν το ρηθέν
που θέλει τη ζωή μας
κάθε λεπτό ν' αναπολεί
εικόνες, λέξεις και ματιές
που χάθηκαν ενόσω η απουσία
μαινόταν πλήρης ενοχών
στα δάχτυλα του χρόνου
σαν κομπολόι του καημού.

Στάλες νερού ηγερίες στιγμών
κουρνιάζουν μεσίστιες
στα φύλλα της λεύκας.
Στη στροφή εκείνου του δρόμου
άνεμος ξέρας στροβιλίζει τον χρόνο
στέρφα τα φύλλα, χαρτιά εφορίας,
απορίας δηλώσεις.

Μια χαρά κατηφής
μια ευφορία λειψή
μια ελπίδα χρεωμένη.
Υπόκωφος φόβος
ρημαγμένη σιωπή
ρωγμής άνυδρη φλέβα.

Ε, επίθετα, πάλι και τούτα
αντέχει, δεν αντέχει ο στίχος
είναι θέμα χωρίς σημασία.

Φλέγον ρήμα ζητείται
ρήμα, ρήμα φλέγον
φλέγον ποίημα
να κυλήσουν οι στάλες.
Τί προσμένουν οι στάλες, αλήθεια;
Υποψία βροχής
υποψία δακρύων…

Μέρες τού πήρε να ψάχνει
εκείνο το βιβλίο που αγάπησε.
Κι είπε πως πέταξε μακριά
σ’ άγνωστους τόπους θαλασσών
όπως τα όνειρα που έκρυβε
σαν τα ταξίδια νου, τα εξωτικά.
Κι εκεί που το’ χε ήδη πιστέψει
βρέθηκε, ω, του θαύματος
στο μέρος που πολύ είχε ψάξει.
Του ’πεσε κατά γης και άνοιξε
σε μια σελίδα που την είχε σημειώσει
εκεί που η ηρωίδα Άτροπος
μιλούσε αυστηρά στον πρωταγωνιστή
υψώνοντας το κρύο σκληρό της χέρι:
«Έτσι είναι, φίλε μου, η ζωή
ένα βιβλίο που ολοένα χάνεται.
Κι αν ψάξεις, θα τη βρεις
όχι σε μέρη ξένα, αλαργινά
μα γύρω σου
στους τόπους που ποτέ δεν υπολόγισες
και που τους έχασες ματαίως».