Δεν μπορούσε να βολευτεί. Το μαξιλάρι ήταν πιο μαλακό από αυτό που είχε συνηθίσει, παρόλο που όταν το δοκίμασε στα γρήγορα της φάνηκε μια χαρά. Το στρώμα είχε ακόμη την σκληρή ευθεία του καινούριου. Στριφογύρισε κάμποσες φορές για να βρει τη φωλιά που είχε φτιάξει με τα χρόνια στο δικό της, μα άδικα. Ήταν κι αυτό το ρολόι, στον δεξί τοίχο, που γέμιζε με τον λεπτοκαμωμένο του δείκτη όλη τη βραδινή σιωπή. Ήταν κι αυτή η υγρή, αποπνικτική ζέστη που ψιθυρίζει πως το φθινόπωρο δεν αργεί.
Δεν μπορούσε να βολευτεί. Κοίταξε το ρολόι στις 2:06. Τότε έβαλε το χέρι της κάτω από το μαξιλάρι, μήπως και απάλυνε λίγο τη μαλακή βύθιση. Το έφερε λοξά στο πρόσωπο και το στήθος της και γύρισε το κεφάλι της προς τα αριστερά. Μα τίποτα.
Κοίταξε πάλι το ρολόι στις 3:24. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της, γύρισε ανάσκελα και προσπάθησε να αφεθεί στην ταβανοθεραπεία. Στις 3:42 αποφάσισε να σφίξει επίμονα τα μάτια και να βάλει την παλάμη της πάνω τους. Έπρεπε να κοιμηθεί. Μα τίποτα.
Στις 4:12, σταμάτησε να στιφογυρνάει. Είχε γυρίσει ξανά προς τα αριστερά όταν ακινητοποιήθηκε. Σε λίγο άρχισε να νιώθει μικρά μυρμήγκια να πολιορκούν το χέρι της και σιγά-σιγά να επεκτείνονται προς τη γάμπα της. Η αριστερή της μούδιασε εντελώς. Τώρα δεν μπορούσε να δει και το ρολόι. Παρά μόνο άκουγε το τικ-τακ του, που πια θα τη συντρόφευε μέχρι να ξημερώσει.
Ακίνητα, άβολα, μουδιασμένα συνέχισε με κάποια μικρά διαλείμματα ύπνου –ίσως αυτά να έκαναν και χειρότερη την κατάσταση– μέχρι που το φως διαπέρασε τις σχισμές του παντζουριού και το σκυλί των από πάνω έτρεξε στο μάλλον ξύλινο πάτωμά τους. Στις 7:48, πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι τους, κατάφερε να τεντωθεί επιτέλους. Στις 7:48 την άφησε από την αγκαλιά του.
Μαζί με τον καφέ, τον πρώτο τους κοινό καφέ, τη ρώτησε πώς κοιμήθηκε, ενώ της έβαζε μια φριζαρισμένη μπούκλα πίσω από το αυτί της. Τα πρησμένα της μάτια έλαμψαν, τα χείλη της σούφρωσαν κρατώντας ένα μικρό, ειρωνικό μειδίαμα πίσω από τα δόντια της. «Υπέροχα», του ψιθύρισε και χώθηκε ξανά ανάμεσα στο βραδινό της μαρτύριο.