Στα δεκάξι άφησε το σχολείο και έπιασε δουλειά —γαζώτρια— στη βιομηχανία ρούχων τής περιοχής. Ακολούθησε τον ίδιο δρόμο, όπως όλα σχεδόν τα κορίτσια της επαρχίας της, εκείνα που δεν έπαιρναν τα γράμματα, αλλά και τα ξύπνια, που είχαν το μυαλό αλλά όχι την πολυτέλεια. Λες κι ένα αόρατο νήμα ένωνε τις πόρτες τους με το εργοστάσιο αυτό και γινόταν κοινή τους μοίρα. Έμπαιναν κοπέλες στην αρχή τους κι έβγαιναν γυναίκες χωρίς πρόσωπο. Με πιασμένα μαλλιά και πλάτη σκυφτή. Και το σκύψιμο αυτό να τις ακολουθεί παντού. Σαν σκιά.

Την περασμένη Δευτέρα όμως, στο σχόλασμα, η ζωή άλλαξε στάση. Ο υπάλληλος από τα γραφεία του τρίτου την ζήτησε σε ραντεβού και από τη στιγμή εκείνη, ένα μόνο της έτρωγε το μυαλό: Τι θα φορούσε; Καθημερινά περνούσαν από τα χέρια της κάθε λογής υφάσματα και ό,τι περίσσευε γινόταν παρελθόν. Ήταν απλό. Θα κρατούσε κάθε ρετάλι και θα έραβε το φόρεμά της μόνη της, κομμάτι κομμάτι.

Σήμερα βιάζεται να γυρίσει στο σπίτι με το τελευταίο λάφυρο χωμένο στην τσάντα της: γαλάζιο μετάξι. Το φόρεμα την περιμένει ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Ο ποδόγυρος βολάν από μαύρο σατέν, η φούστα ένα ψηφιδωτό από λιλά και σομόν δαντέλα. Τα μανίκια τιρκουάζ βισκόζ. Στην πλάτη και στον κορμό κομμάτια λευκής και μπεζ μουσελίνας. Στο στήθος χάσκει ένα κενό. Το γεμίζει γρήγορα και το φοράει. Ένα φόρεμα Φρανκεστάιν που ζωντανεύει πάνω στο κορμί της και το κυβερνάει ερήμην της. Της ισιώνει την πλάτη και τους ώμους, σφίγγει τη μέση της, τεντώνει το στήθος και τους γοφούς της, υπογραμμίζει τα γόνατά της.

Αυτόματα, λύνει τα μαλλιά της και βγαίνει στο δρόμο. Το φόρεμα σπρώχνει τα βήματά της. Κρυφοκοιτάζει την άγνωστη που καθρεφτίζεται στις βιτρίνες των καταστημάτων από όπου περνάει. Τρέχει σχεδόν για να την αποφύγει, όμως το φόρεμα την σταματάει. Στέκεται τώρα ακίνητη μπροστά στο τζάμι. Το μετάξι στο στήθος ανεβοκατεβαίνει από το λαχάνιασμα, αλλά και την ταραχή. Καιρό είχε να συναντήσει το πρόσωπό της. Πόσο πυκνά πέφτουν τα μαλλιά της γύρω του και τι ωραία που κυματίζουν πάνω στην κλείδα της. Πόσο ευθύ στέκεται ξαφνικά το πιγούνι της.

Το φόρεμα την τραβάει για να προχωρήσει. Βλέπει το ρολόι της. Σε πέντε λεπτά πρέπει να είναι εκεί. Προσπερνάει βιαστικά το σημείο του ραντεβού και φτάνει στον σταθμό. Τα μαλλιά της και το μαύρο σατέν προλαβαίνουν να ανεμίσουν για λίγο στον αέρα προτού χαθούν στο βαγόνι του τρένου που μόλις αναχωρεί.