Λ

ίγο πριν αρπάξει λαίμαργα τη μπουκιά με το πιρούνι του, ο Αδόλφος Χίτλερ, ακούει τον Ντον να φωνάζει «Πεινάω! Δωσ’ μου κέικ!». Ο καημένος ο Ντον, ήταν ένα ωραιότατο γερμανικό πόιντερ, που μόλις είχε αποφοιτήσει από τη Σχολή Ομιλίας Ζώων στο Λέουτενμπεργκ. Όλοι λυγίζουν μπροστά στο βλέμμα ενός σκύλου. Ο Χίτλερ αναποδογύρισε το πιατάκι με το στρούντελ και ζήτησε να του φέρουν γρήγορα ένα κομμάτι ακόμη. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή χτυπάει το προσωπικό του τηλέφωνο και μαθαίνει ότι και οι δεκαπέντε δοκιμάστριες φαγητών του είχαν παρουσιάσει όψιμες ενδείξεις δηλητηρίασης. Η δηλητηρίαση, όπως αποδείχθηκε, είχε προκληθεί από την πίτα στρούντελ. Είχαν θορυβηθεί αρχικά οι δοκιμάστριες· είχαν χορτάσει όλες, μα η πίτα παρέμεινε ολόκληρη. Ήταν όμως τόσο διαβολικά νόστιμη που μετά την παρέλευση των προβλεπόμενων 45 λεπτών χωρίς πεπτικά προβλήματα, προωθήθηκε προς βρώσιν και στον Χίτλερ. Η μαγείρισσα παρέδωσε ό,τι είχε περισσέψει από τα υλικά της πίτας για έρευνα. Απ’ ότι φαίνεται, το στρούντελ είχε παρασκευαστεί με αλεύρι από σιτάρια χαραγμένα με εβραϊκές προσευχές. Ξαφνιάστηκαν όταν ανακάλυψαν πως στο σακούλι έγραφε απ’ έξω Λίντιτσε· δεν υπήρχε πια Λίντιτσε, το είχαν διαγράψει κι απ’ τους χάρτες, κατ' εντολή του Φύρερ, ως αντίποινα για τη δολοφονία του Ράινχαρντ Χάιντριχ. Όταν το ισοπέδωσαν, σπάρθηκε στην θέση του χωριού σιτάρι. Μόνο έναν δέντρο είχε απομείνει όρθιο. Εκεί από κάτω χάραξε ο Χανς, με τα μάτια κλειστά, τα σιτάρια με προσευχές· προσευχές που γίνανε κατάρες. Με μια μικρή χαρακιά κάθε φόρα ανάμεσα σε δυο του καρδιοχτύπια.

^{________________}
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ
^{________________}