[ ΗΧΟΣ 0/22 ]
———————————————————————
(Συνέχεια από το προηγούμενο τεύχος)

[ ΗΧΟΣ 1/22 ]

————————————————————
Εξωτερικές ειδήσεις – Οικονομία και κοινωνία
—————————————————————
Κυπριακό ή oλλανδικό το δαιμόνιο;

Μεγάλη αίσθηση συνεχίζει να προκαλεί στο διεθνή τύπο και τα μκδ, εδώ και κάποιες εβδομάδες, η είδηση για το «διαφορετικό» κοσμικό κλαμπ COVACS στην παραλία της Λάρνακας. Ένα κλαμπ που εξακολουθεί να γεμίζει κόσμο και να οργανώνει πολυπληθή beach parties, καταφέρνοντας να τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια τις αέναα μεταβαλλόμενες υποδείξεις για υγειονομικές αποστάσεις με στόχο την ανάσχεση της συνεχιζόμενης επέλασης της πανδημίας. Μια πανδημίας η οποία δε λέει να κοπάσει, παρά την κυκλοφορία πολλών εμβολίων εδώ και αρκετούς μήνες στην αγορά. Το περιοδικό μας έστειλε τη γνωστή δημοσιογράφο Φαιναρέτη Σωκράτους, κυπριακής καταγωγής, να λύσει το μυστήριο. Ακολουθεί το ρεπορτάζ της.

«Η προσγείωση στο νησί της Αφροδίτης ήταν ομαλή και καθησυχαστική. Εξίσου ομαλή και καθησυχαστική με το γρήγορο τεστ ανίχνευσης κορωνοϊού μετά την επίδειξη του πιστοποιητικού πρόσφατου εμβολιασμού μου και το τρυφερό τελετουργικό της θερμομέτρησης κατακούτελα. Ένα ταξί με έφερε σε λίγη ώρα στο κλαμπ, μισό χιλιόμετρο από τον Χαλά Σουλτάν Τεκέ.
Ήταν απομεσήμερο. Ο ιδιοκτήτης, ο Γιαν Κόβακς, με περίμενε ήδη για το καφεδάκι και τη συνέντευξη. Ξεκινήσαμε αμέσως μετά από τις γρήγορες συστάσεις. Οι Ολλανδοί δεν έχουν καιρό για χάσιμο.

–  Γιατί δώσατε το όνομά σας στο κλαμπ; Λόγω της δημοφιλούς τραγουδίστριας και συμπατριώτισσάς σας; Νομίζω είστε Ολλανδός…
– Ναι, Ολλανδός είμαι. Για άλλο λόγο έδωσα το όνομά μου στο κλαμπ. Για να ξεπληρώσω μια μεγάλη οφειλή στο όνομά μου. Γιατί στο όνομά μου οφείλω την ιδέα για το κλαμπ.
– Δηλαδή;
– Ξέρετε, πιστεύω σε αυτό που λένε “Πες μου πώς σε λένε να σου πω ποιος είσαι”, ο ήχος του ονόματός σου επηρεάζει τις κοσμικές δυνάμεις. Και πιστεύω και στη ρήση του Νίτσε “Γίνε αυτός που είσαι”.
– Τι θέλετε να πείτε; Νομίζω πως δε σας καταλαβαίνω…
– Ήρθα πριν δυο χρόνια στην Κύπρο για να ανοίξω beach club. Το έκανα. Κι αμέσως έκλεισαν όλα τα μαγαζιά της νύχτας. Λόγω της πανδημίας του covid. Και όταν ξανάνοιξαν, ο συνωστισμός στα κλαμπ ήταν καταδικαστέος. Δικαίως! Έπρεπε να τηρούνται κι εκεί οι αποστάσεις... Δικαίως! Και όσο για την ανάγκη επικοινωνίας των ανθρώπων, αυτό που τους φέρνει κοντά, ενοχοποιήθηκε το αλκοόλ….
– Δικαίως, νομίζω.
– Δικαίως, βέβαια. Έλα όμως που ο κόσμος άρχισε να το συνειδητοποιεί και να μετριάζει τη χρήση αλκοόλ. Υπερβολικά. Και να πίνει τυπικά. Δε σε έβλεπαν με καλό μάτι στους κύκλους σου αν έδειχνες πως σου αρέσει το ποτό. Όμως τα κλαμπ είναι παθητικά αν δεν πουλάνε αλκοόλ. Ήμουνα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας. Μετά ήρθαν τα εμβόλια. Αναθάρρησα για λίγο. Οι πελάτες άρχιζαν πάλι να το τσούζουν. Όμως η πανδημία δεν τέλειωνε. Όλα τα εμβόλια (πόσα κυκλοφορούν τώρα, τα νόμιμα…, 87;), παρέχουν μόνο μερική προστασία, άντε μέχρι 25%. Και η ανοσία τους τελειώνει γρήγορα, στο δίμηνο. Τα μέτρα ανάσχεσης της πανδημίας επανήλθαν λοιπόν δριμύτερα, μετά τις θλιβερές συνέπειες της άκαιρης και πρόσκαιρης μεγάλης χαλάρωσης… της «μεγάλης ανάσας», που λένε.
– Οπότε, εσείς τι κάνατε; Γιατί το κλαμπ δεν το κλείσατε, από ό,τι βλέπω…
– Κάθισα και σκέφτηκα πολύ πάνω στο όνομά μου… Και κατάργησα την πώληση αλκοόλ στο μαγαζί. Μόνο χυμούς, αναψυκτικά, energy drinks, καφέδες…
– Γιατί, επειδή είναι κοντά ο Τεκές και έχει Άραβες τουρίστες;
– Όχι, αυτοί πίνουν σα νεροφίδες. Σκέφτηκα απλώς το όνομά μου, τι σημαίνει Κο-βακς: Covid vaccines, το νόημα ήταν σαφές και δεν ήταν καθόλου βαθιά κρυμμένο, μου ‘γνεφε η τύχη μου!
– Kαι;
– Ό,τι βλέπετε. Άδειασα τα ράφια από τα μπουκάλια και τα γέμισα εμβόλια. Εμβόλια από κάθε χώρα. Βλέπετε τα σημαιάκια στα ράφι; Αριστερά είναι τα κινέζικα, ναι εκεί που είναι ο χάρτινος δράκοντας και η σημαία. Στη μέση τα ρώσικα και τα αμερικάνικα, δείτε τις σημαίες… Όποιο πάρει έγκριση το φέρνω αμέσως στο μαγαζί. Γιατί ο κόσμος, στο βαθμό που του είπαν πως μπορεί να διαλέξει και να επιλέξει, τρέχει συνήθως στο πιο καινούριο. Ελπίζει. Εγώ βέβαια προωθώ αυτά που είναι σε δυο δόσεις, που έχουν αναμνηστικό. Θεμιτό… από εμπορική σκοπιά.
– Και έρχονται πελάτες και τα αγοράζουν... Γιατί δεν πάνε στα φαρμακεία;
– Γιατί έχουν ανάγκη κοινωνικής ζωής. Η συρροή απαγορεύεται στα φαρμακεία. Μόνο ένας μέσα. Δικαίως, συνήθως δεν είναι και πολύ ευρύχωρα…. Εδώ όμως οι άνθρωποι μπορούν και συρρέουν. Διακριτικά. Με τρόπο. Εδώ πια δεν πίνουν. Εδώ «κάνουν το εμβόλιο». Εδώ, στη μεγάλη μπάρα του μπαρ, που αποπνέει μια θέρμη. Πέντε έξη άνθρωποι κάθε βράδυ. Τους το κάνουν οι γκαρσόνες μου, ντυμένες νοσοκόμες. Εκπαιδευμένες. Γκαρσόνες από όλον τον κόσμο. Έχεις επιλέξει να σουτάρεις ιταλικό εμβόλιο; Στο κάνει και Ιταλίδα γκαρσόνα, αν θες. Κι αν προκύψει, σου λέει και κάτι γλυκό, ιταλικό.
– Έχετε τουρίστες;
– Ναι, είμαστε βλέπετε σε τουριστική περιοχή… Είμαι και στον trip advisor! Το μήνυμα πάντως που θέλω να μεταφέρετε είναι ότι έχω χαρίσει στο εμβόλιο προστιθέμενη αξία, οικονομική. Αλλά και ανθρώπινη: έχω μετατρέψει τον εμβολιασμό σε κοινωνική εκδήλωση, σε ανθρώπινη επαφή, ακίνδυνη, μια τελετή για κάποιους, μια γιορτή. «Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος» λέει ο Δημόκριτος. Έχω σπουδάσει κλασική φιλολογία. Ο εμβολιαζόμενος καλεί τους φίλους του, τους πληρώνει τη μίνιμουμ κατανάλωση, τους κερνάει συνέχεια… Και συζητάνε, τηρώντας τις αποστάσεις, χωρίς αλκοόλ. Για το εμβόλιο, για την πανδημία, για μπάλα, για καλλυντικά, για τον έρωτα... Για ό,τι θέλουν. Ο εμβολιασμός εμπνέει. Γιατί νιώθεις να γίνεσαι με αυτόν άλλος άνθρωπος. Για κάνα δυο μήνες θα είσαι άλλος άνθρωπος.
– Μπορεί το εμβόλιο να αντικαταστήσεις το αλκοόλ στον τζίρο; Εμβόλιο κάνεις κάθε δυο τρεις μήνες. Αλκοόλ μπορείς να πίνεις κάθε βράδυ…
– Βεβαίως. Και κάθε πρωί! Το αλκοόλ είναι εθιστικό, ένα ακόμη μείον. Στην θέμα μας ας τώρα: λέτε πως οι τωρινοί πελάτες μου έρχονται πιο αραιά για εμβολιασμό από ό,τι άλλοτε για να πιούν. Ναι, αλλά διεύρυνα το target group. Μπορείς τώρα να φέρεις και τον παππού στα 90 του για εμβόλιο, μπορείς να τον φέρεις τον παππού στο beach bar, είναι κουλ. Μπορούν τα εγγόνια να του κάνουν δώρο ένα εμβόλιο από μια νοσοκόμα-γκαρσόνα. Για να τον έχουν πιο πολύ καιρό κοντά τους. Κι όχι να τον αποφεύγουν άγαρμπα ή να διακινδυνεύουν να τον στείλουν μια ώρα αρχύτερα, πηγαίνοντας να πιούν στα μπαρ προτού του κάνουν επίσκεψη για χαρτζιλίκωμα... Να το γράψετε αυτό. Γιατί εδώ δεν έχουμε ηλικιακές διακρίσεις, δεν υπάρχει χάσμα γενεών Και, τώρα τελευταία, όσοι έρχονται για εμβολιασμό έρχονται από νωρίς και φεύγουν πολύ αργά. Κάνουν πολλή κατανάλωση.
– Γιατί, τι έχει αλλάξει;
– Τώρα τελευταία (ένεκα ο ανταγωνισμός) μετά από τις ντιζαϊνάτες συσκευασίες των εμβολίων, δημιουργήθηκαν, εγκρίθηκαν και βγήκαν στην αγορά τα hint vacs και τα joy vacs. Κυκλοφορούσαν ανάλογά τους και πριν, αλλά παράνομα! Εδώ δε μπήκανε ποτέ παράνομα και δε θα μπουν με τίποτα.
– Τι είναι αυτά τα hint vacs και τα joy vacs;
– Τα hint vacs είναι σχεδιασμένα να σου παρέχουν, αμέσως μετά το σουτάρισμα, μια ψευδαίσθηση παρενέργειας. Δεκατάκια, ελαφρό ανατρίχιασμα, σαν προάγγελο ρίγους. Νιώθεις να «την ακούς» δηλαδή… Κι έτσι νιώθεις πιο ασφαλής, νιώθεις ότι σε έπιασε, ότι αρχίζεις να ανοσείς. Αυθυποβολή. Τα joy vacs έχουν μια κάπως ευφορυντική και παραισθησιογόνα δράση άμα τα σουτάρεις. Για τους νεότερους… Είμαστε και κοντά στον τεκέ, βλέπετε.
– Πετάει το μυαλό σας, μυαλό ιπτάμενου Ολλανδού. Ο τίτλος μου στη συνέντευξη θα είναι μάλλον «Το ολλανδικό δαιμόνιο».  
– Έχω παντρευτεί Κυπρία. Έμαθα πολλά εδώ. Και μαθαίνω ακόμη.
– Χαίρομαι. Κι εγώ έχω κυπριακή καταγωγή. Τι είναι αυτό που ακούγεται;
– Το νερό που κοχλάζει στην κουζίνα. Η γυναίκα μου βράζει παλιές γυάλινες σύριγγες. Έχουμε πελάτες με γούστα vintage, δε γουστάρουν τις σύριγγες μιας χρήσεως…
– Βρήκα τελικά τον τίτλο μου. Οριστικά. Ευχαριστώ. Συγχαρητήρια σε σας και σε κείνην.

Πήρα πάλι το ταξί για το αεροδρόμιο. Ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να μου κάνουν εν πτήσει το εμβόλιο που είχα παραγγείλει από το φαρμακείο της γειτονιάς μου. Οι αεροσυνοδοί. Δεν μπορώ να ξεχάσω πως κάποτε προσφέρανε ποτό στις πτήσεις»

————————————————————
Μάλτα – Εκπαίδευση και πανδημία
—————————————————————
Οι Έλληνες μας έβαλαν και πάλι τα γυαλιά

Πολλές οι συζητήσεις σε πολλές χώρες για τους κινδύνους που εγκυμονεί το σχολείο για την ανεξέλεγκτη μετάδοση του covid. Τα παιδιά, λένε, δεν προσέχουν, δε χρησιμοποιούν σωστά τις μάσκες, εκτίθενται αβέρτα κουβέρτα στον ιό στα διαλείμματα και μετακινούμενα από και προς το σχολείο. Κολλάνε τον ιό και είναι ασυμπτωματικά συνήθως, άρα διπλά επικίνδυνα να κολλήσουν ύπουλα παππούδες, γιαγιάδες και άλλες ευπαθείς ομάδες. Από την άλλη, είναι απαραίτητο να ανοίξουν τα σχολεία για την κοινωνικοποίηση των παιδιών. Για να μη γίνουν αγρίμια. Και για να μπορούν και οι δυο γονείς τους να πηγαίνουν για δουλειά. Όσοι δεν έχουν το πλεονέκτημα να τηλε-εργάζονται. Στην Ελλάδα το πρόβλημα ήταν πολύ μεγάλο και οι εβδομάδες τις Δευτέρες ξεκινούσαν δύσκολα. Γιατί, συν τοις άλλοις, οι τάξεις είναι κατά παράδοση ιδιαίτερα πολυπληθείς και ο αριθμός των διδασκόντων ανεπαρκής. Η πολιτεία δεν έχει πόρους για να το επιλύσει.
Όμως βρέθηκε μια ευφάνταστη λύση. Να πηγαίνουν τα παιδιά στη δουλειά των γονιών τους. Αν αυτή είναι χειρωνακτική, απλή και δεν γίνεται εξ αποστάσεως (τηλε-εργασία). Οι εργοδότες θα πρέπει να μεριμνήσουν για να μη συνωστίζονται τα παιδιά, βάζοντας αυτοί το χέρι στην τσέπη. Και να πηγαίνουν οι γονείς των παιδιών αυτών στο σχολείο. Για να προσέχουν τα (λίγα) παιδιά γονιών που δεν έχουν ούτε τη λύση της τηλε-εργασίας ούτε και να στείλουν τα παιδιά τους να δουλεύουν αντ’ αυτών. Και για να μην ξεχάσουν οι διδάσκοντες ποιο είναι το έργο τους. Κινδυνεύοντας να μείνουν άνεργοι κάποια μέρα. Μία λύση win win για όλους, γιατί και οι γονείς αυτοί που επιστρέφουν νοσταλγικά στα θρανία βιώνουν το μεγάλο όνειρο κάθε εργαζόμενου στις μέρες μας της εποχής μας, τη διά βίου μάθηση
Η Ελλάδα αναγκάστηκε βέβαια να αλλάξει τη νομοθεσία που απαγορεύει την παιδική εργασία. Κατάφερε όμως να επιτύχει από πολύ νωρίς την ένταξη των νέων γενεών στην αγορά εργασίας. Διόλου αμελητέο κατόρθωμα.

[ ΗΧΟΣ 2/22  ]