Το πρώτο τσιγάρο το κάπνισα 16 χρονώ με το Δημήτρη και τον Κώστα στη γενέτειρα Θεσσαλονίκη. Σταθήκαμε στο σκοτεινό τότε στενό της Πλουτάρχου, πλάι στα βαρέλια του Κονιόρδου. Ακόμα έχω στα ρουθούνια τη μυρωδιά της κρασίλας. Είναι περίεργη αυτή η όσφρηση στη μνήμη, τη νιώθεις και στα όνειρα. Το είχε προμηθευθεί ο Δημήτρης από αμερικανό ναύτη του 6^ου στόλου, σ’ ένα από ‘κείνα τα καμπαρέ που αφθονούσαν στην πλατεία Ελευθερίας. Ήταν ένα μαλακό πακέτο Chesterfield άφιλτρο, μικρού μεγέθους. Μετά εξελίχθηκε η ζωή μας σε…King size.

Τα τελευταία χρόνια μια πρωτοβουλία «διεθνούς επιπέδου» προσπαθεί να μας προστατεύσει από το... τσιγάρο ( καπνιστές και μη – κυρίως αυτούς τους «μη») ώστε τάχα να μην αρρωσταίνουμε και πεθαίνουμε. Είναι η ίδια διεθνής φαρισαϊκή φάρα, που εμπορεύεται όπλα και ναρκωτικά και, για να κρατιέται υψηλά το αντίστοιχο turn over με ανάλογο profit, κάνει πολέμους και καταστροφές στο περιβάλλον. Και παράλληλα ξεδιπλώνει και επιβάλλει μια ανθρωπιστική «εκστρατεία» για να προφυλάξει. κυρίως τους «καλούς» από τους «κακούς». Επικεφαλής σ’ αυτή την «σταυροφορία» είναι, υποτίθεται, δημοκράτες και χριστιανοί, καθώς πρέπει οικογενειάρχες, νοικοκυραίοι. Πρόγονοί τους άλλωστε εγκατέστησαν τις Ελβετικές τράπεζες να «ξεπλένουν» μαύρο χρήμα και μαζί (βεβαίως) τον Ερυθρό Σταυρό.

Ένας «σωσίας» μου, έγραψε παλιά ένα – ας πούμε σχετικό, ποίημα με τίτλο “Test κοπώσεως”. Ποιητική αδεία (!) μεταφέρω μικρό απόσπασμα :

Στο σώμα μου φυτεύσαν’ ηλεκτρόδια
Τα άνθη τους καρπίζουν’ σε οθόνες
Τα κόβουν ξένοι με μάσκες και ρόμπες πράσινες
Όταν με πλησιάζουνε κρυώνω – είναι η εξουσία
Αυτή που καθορίζει επιτόκια συντάξεις και αναπηρίες
Αλλάζουν ψεύτικα χαμόγελα και χειραψίες
Με τους φονιάδες του παππού

Άσχετο θα σκεφτούνε οι περισσότεροι. Όχι όμως εγώ και μερικοί ... ‘συνάδελφοι’. Γιατί πίσω απ’ όλα αυτά δεν βλέπω απλώς μια βιτρίνα ανθρωπισμού, αλλά διακρίνω κάποιο στατιστικό ‘όφελος’, συγγενικό με τους παραπάνω στίχους ! Έτσι φάγαμε στη μάπα όλη αυτήν τη φαρσοκωμωδία με επιγραφές, μακάβριες ετικέτες, παραινέσεις, πρόστιμα και χωριστά τραπέζια. Εδώ και χρόνια μάλιστα – σε έξαρση του «καθ’ ημάς» υπερθεματισμού τα τρένα δεν διαθέτουν ούτε ένα βαγόνι για καπνίζοντες. Σε ολόκληρο συρμό... δεν έχει βαγόνι για μας – δεν έχει ράγες ! ( για να παραφράσω κάπως τον Καβάφη )

Αυτά με τις… «βλαβερές συνέπειες του καπνού». Αναρωτιέμαι αν μας παραπέμπει στο μονόπρακτο του Τσέχοφ, ή στον «αγώνα» τού φούρναρη Χίτλερ.

Θυμάμαι τα λόγια του αείμνηστου καρδιοχειρουργού Παναγιώτη Σπύρου.

«Καλό είναι να μην καπνίζεις. Αν όμως σου έρθει να σκάσεις …τότε άναψέ το. Γιατί θα πας από άλλη αιτία. Από άγχος. Απλώς αλλάζει η ορολογία ! Όχι μόνο για ’σένα. Για όλο τον κόσμο. Και δεν το λέω τώρα εγώ. Το είπε πριν χιλιάδες χρόνια ο Ιπποκράτης. Το άγχος...»