Διαβάζοντας πολύ προσεκτικά το βιβλίο της Ελένης Καρρά, γράφω τα εξής:

Στη φύση εισχωρεί
τρελή γυναίκα που θρηνεί
επάνω σε τακούνια
Σκόνη γεννιέται μυστική
θαλασσινή είναι η γιορτή
πάνω σε χρόνια χνούδια

Από τα ψηλά βουνά νερό
ορμητικό νερό που καταλήγει
πνίγει τα πόδια νούφαρα
ήρεμα και σιωπηλά
πλέουν και αναπαύονται
Κι είναι σχεδόν ωραία

Γυμνές Ανατολές
Στα πόδια τους ποτάμια
Το χώμα πάει κι έρχεται
υπηρετεί τη Δύση
γιατί είναι η πλέον γρήγορη
Σεβάσμια κι ωραία

Υφάσματα εδώ κι εκεί
από περιοχές του Νότου
Σε ζάλισαν τα χρώματα
Σε κέρασαν αρώματα
Σε ποτήρια ψηλά
Με λεπτούς λαιμούς
Με πηχτούς λαιμούς
Όπως οι φλέβες πνιγμένων ποδιών
Κι είναι σχεδόν ωραία

Από τον Βορρά έρχεται ο άνεμος
Ξεφυλλίζει αδιάφορα
Το δέντρο σου
Το τρώει

Τα ποιήματα βγαίνουν
από τις αφύλακτες τρύπες του Χρόνου
Κι είναι γι΄αυτό ωραία